Harry Potter i manowce okultyzmu

iducha czw, 21 lip 2005, 21:11:51

                Harry Potter to bardzo dobra książka,wciąga jak mało która

jest napisana językiem zrozumiałym dla dzieci a przecież

czytają ją także dorośli:to świadczy o tym że jes napisana

 w bardzo dobrym stylu. Należy ją cenić taką jaka jest a nie

doszukiwać się satanistycznych przesłanek...

Czy "Czarownik z krainy oz"  ma treść okultystyczną???

Powiecie: nie, a przecież tam też występuje magja...

Dlaczego nikt nie posądza bajki o czerwonym kapturku o szerzenie

przemocy??

zastanówmy się nad przykładami z literatury a zobaczymy

że wiele utworów można osądzić o szerzenie treści okultystycznej...

a może ktos poprostu jest zazdrosny o sławe Rowling?

---
..::iducha::..

Odpowiedz | # 18588

Rafi F pią, 22 lip 2005, 01:06:40

Czerwony Kapturek powstał we Francji, gdy w lasach były watachy wygłodzonych wilków. Powstanie tej bajki było potrzebą chwili. A że czytają coś dorośli.. Myśli Mao i Huster też czytają i to w większych nakładach niż kolejne edycje H.P. ;)

Odpowiedz | # 18593

lukas2 pon, 2 sty 2006, 10:29:00

Odpowiedz | # 25276

rv śro, 11 lip 2007, 13:02:36

Chciałbym coś dodać w sprawie zawartości merytorycznej książek pani Rowling i mam nadzieję, że nie zostanę źle zrozumiany. Już od dłuższego czasu czytam w różnych miejscach o czarach, okultyzmie i szerzeniu zabobonów w książkach o przygodach niejakiego Pottera. Jeśli osoby, które krytykują tego typu literaturę (żadnych tam wysokich lotów literaturę), przeczytałyby choć raz w całości pierwsze zdanie pierwszego tomu, dowiedziłyby się, co leży autorce na sercu, względnie na wątrobie. Nie chciałbym być uważany za jakiegokolwiek obrońcę uciśnionych fanów Pottera, nie lubię po prostu ataków wynikających z niedoinformowania - niezależnie od tego, czy osoba atakująca atakuje Żydów, ewolucjonistów czy fanów rocka. Zważywszy na popularność serii należy zwrócić uwagę na to, że nie jest ona skierowana tylko do jednej grupy czytelników, dzięki temu wiele grup (4 ale o tym później) znajdzie tam coś dla siebie. Cała seria w sposób zauważalny rośnie wraz z czytelnikiem (nawet szybciej) co dodatkowo wskazuje na wielość "targetów", w jakie celuje autorka i tak treść można podzielić na części: 1. Opowieść o małym czarodzieju - część adresowana do młodszych dzieci, pełna magii (dosłownej i w przenośni), bajkowa i miła - zanika w każdej następnej części i poważnieje - to w niej poszukiwacze okultyzmu doszukują się całego zła świata. Część ta powoli przekształca się w część magiczną dla dorosłych (chociażby sprawa horkruksów) i to właśnie ta przemiana najprawdopodobniej jest rzeczywistym celem ataków - niestety nieuświadomionym. 2. Opowieść o uczniu szkoły średniej - część dla młodzieży (starszych dzieci), rosterki wieku dojrzewania, problemy z rówieśnikami i nauczycielami, odrabianie lekcji, egzaminy - tu do niczego nie można się przyczepić, więc jest pomijana mimo, że od trzeciej części (Więzień Azkabanu) zajmuje ona proporcjonalnie najwięcej miejsca i rośnie, ale nikt o niej nie chce dyskutować - to ta część powoduje wzrost czytelnictwa, bo czytelnicy, którzy zaczynali czytać Harrego w wieku ok. 10 lat teraz mają po 18. 3. Opowieść o morderstwie i istniejącym wokół strachu z kolejnymi mordestwami włącznie - typowy (a może i nie typowy!) kryminał, nietypowy, bo od samego początku wiadomo kto i kogo zabił, wiadomo też gdzie i kiedy, nie wiadomo tylko dla czego oraz dla czego morderstwo to nie udało się całkowicie - w rozmowach o książce i jej treści aspekt wogóle nie podejmowany, jakby nikt nie potrafił zrozumieć powieści. A może przyznanie, że książka jest inteligentniejsza, niż się wspomniało wcześniej, jest zbyt bolesne. 4. Krytyka społeczeństwa zapatrzonego w stan posiadania i bycia kimś wyjątkowym - to właśnie owo pierwsze zdanie kończące się słowami "chwała Bogu", zachęcam do przeczytania choć tego pierwszego zdania! - ta część powoli maleje, największa była właśnie w części pierwszej (prawie połowa książki), ale cały czas są odniesienia do tego tematu, wystarczy książkę czytać bez tendencyjności i obrzydzenia. Chociażby postać Malfoya - duma z pieniędzy i bycia potomkiem Slyterina - choć sam swoją osobą nic nie znaczy. Tak oto wyłuszczyłem kwestję treści i mam nadzieję, że nie pominąłem wiele. Teraz czekam na ataki: tu i na rv@wp.pl

Odpowiedz | # 34510