Kard. Dziwisz: Rozpoczęcie historii człowieka w probówce

Publikujemy pełny tekst wypowiedzi kardynała Dziwisza:

W świecie, w którym wszystko próbuje się ściągać z piedestału i deformować - ludzkie życie i sposób jego przekazywania powinny mieć charakter godziwy. Godziwość oznacza taki sposób poczęcia nowego życia, który jest wynikiem miłosnego aktu małżeńskiego. Dlatego kościelny dokument "O szacunku dla rodzącego się życia i godności jego przekazywania" przypomina, że "nie można używać środków ani iść za metodami, które mogą być dozwolone w przekazywaniu życia roślin i zwierząt". To, co różni świat zwierzęcy od ludzkiego to godność osoby ludzkiej. Ta godność jest gwarantem ludzkiego traktowania każdego człowieka. Szacunek należny istocie ludzkiej - jako osobie - winien być zatem przyjęty od pierwszej aż do ostatniej chwili życia. Ludzkie rodzicielstwo wymaga odpowiedniej współpracy małżonków z płodną miłością Boga. Trudno jest więc uznać za ludzkie, rozpoczęcie historii człowieka w probówce i w laboratorium. Rozdział poczęcia od aktu miłości jest po prostu niemoralny.

Kościół proponuje rodzicom - nie mogącym - a pragnącym mieć dzieci bezinteresowną adopcję. Należy zgodzić się z metropolitą warszawskim, że samotne dzieci czekają na miłość. Tyle dzieci czeka na ciepło wspólnot domowych. Marzą o życiu w rodzinach. Pragną odwzajemnić się miłością. Dlaczego więc nie podjąć się tego wyzwania?

W kontekście toczących się dyskusji warto postawić pytanie, jak to jest, że z jednej strony - aby mieć dziecko - propaguje się zapłodnienie in vitro, a z drugiej dokonuje się aborcji dzieci w atmosferze jawnej akceptacji? Czy nie jest to schizofrenia? W Niemczech niektórzy naukowcy pytają, a co będzie - jeżeli matka, która poczęła dziecko dzięki in vitro dokona aborcji - gdyż stwierdzi, że poród będzie ponad jej siły?

Gdyby proces adopcji nabrał rzeczywistego zrozumienia i rzeczywistego dynamizmu wyszłoby się skutecznie naprzeciw pragnieniom bezdzietnych małżeństw.

Pragnę jeszcze dodać, że w żadnej dziedzinie życia prawo cywilne nie może zastępować sumienia. Takie prawo nie może narzucać norm, które przekraczają jego kompetencje. Niezbywalne prawa człowieka winny być szanowane także przez prawo stanowione.