Jak obiecalem. Tutaj zapraszamy do dyskusji osoby zainteresowane. Wszelkie nawiazania w innych tematach beda kasowane. I jeszcze jedno. Bez błota i mięsa...

Kochani!

Dzięki wielkiej uprzejmości Maxurda został utworzony wątek Trzeci Testament vol 2

chciałabym otworzyć go linkiem do wypowiedzi żydowskiego uczonego na temat Nowego Jeruzalem!
Bardzo prosiłabym wszystkich zainteresowanych tematem o cierpliwe i w skupieniu obejrzenie i wysłuchanie tego video.
here

W następnych postach chciałabym powrócić do ropoczętej dyskusji o zmartwychwstaniu ciała, gdyż ten temat uważam za najważniejszy w zrozumieniu biblijnego przekazu.

Dopóki każdy człowiek nie zrozumie kim naprawdę jest , jaki jest cel jego życia na ziemi i jaka jest jego przyszłość NIGDY DO KOŃCA NIE ZROZUMIE NAUKI MISTRZA Z NAZARETU!

Wspomniane video może być rewolucyjne w zrozumieniu Biblii a następnie roli, wymowy i celu Trzeciego Boskiego Objawienia jako Ducha Prawdy
pozdrawiam

W ps dołączam mały cytat z netu o tym, co nasi starsi we wierze bracia Żydzi naprawdę sądzą o prawie reinkarnacji.
Cytat:"Mistyczne nurty judaizmu idą dalej w swoich poglądach i uważają, że zmartwychwstanie - a dokładnie powrót dusz - jest zjawiskiem stałym i odbywającym się poprzez reinkarnację (najważniejsze dzieło na ten temat: "Szaarr HaGilgulim" czyli "Bramy reinkarnacji" rabina Izaaka Lurii i jego ucznia rabina Chaima Vitala Calabrese - żyjących w XVI wieku). Dusze ludzi sprawiedliwych wracają, aby kontynuować doskonalenie i naprawianie świata. Niektórzy twierdzą, że jest to proces stały, inni - że następuje tylko wówczas, gdy dusza nie dokończyła swojego szlachetnego zadania, jakie rozpoczęła wypełniać podczas swojej poprzedniej obecności. Tradycja twierdzi, że w momencie ustanowienia przymierza z Bogiem pod Synajem, wszystkie żydowskie dusze były tam obecne. Niektórzy mistycy uważają, że w ludzkich ciałach, inni - że w jakiejś - nie dającej się sprecyzować - formie. Reinkarnacja wyjaśnia też - przy takim widzeniu sprawy - zdarzające się niekiedy poczucie szczególnej bliskości niektórych nie-Żydów wobec judaizmu.

Wiara w reinkarnację jest najbardziej popularna przede wszystkim wśród grup chasydzkich. Natomiast od końca XIX wieku główne nurty judaizmu nie zajmują się raczej problemem reinkarnacji, obawiając się byc może, aby skupienie się na tym temacie nie odwróciło ludzkiej uwagi od tego, co najważniejsze - czyli sprawiedliwego życia, w którym nie wolno czynić zła, bo wyrządzonego zła - nawet jeżeli istnieje reinkarnacja - nie da się naprawić.

Matejanka, bardzo fajny jest ten filmik...

Szkoda tylko, że wg chrześcijan, tylko modlitwa i wiara chrześcijańska ma wartość przed Bogiem...
I vice versa ....pozostałe religie i wyznania myślą podobnie ...

halo Kasandro i halo Med!

Bardzo trudno będzie spowodować odwrócenie myślenia zmaterializowanej chrześcijańskiej teologii, która sprawę zmartwychwstania Jezusa Chrystusa sprowadziła do zmartwychwstania Jego ciała!

A zbawienie duszy do wiecznego życia w ciele!

A Prawda jest całkowicie inna!

Aby tego dokonać należałoby krok po kroku wykazywać sprzecznosći teologii w interpretowaniu Pisma Świętego!

Sprawa jest o tyle trudna , że samo Pismo obejmuje historię ludzkiego ducha w materii i niewiele mówi o życiu ducha w zaświatach i
o celu zbawienia duszy jakim jest jej wieczne życie w Domu Ojca!

Biblia dwóch Boskich Objawień
jest bowiem historią życia ducha w materii

poczynając od jego upadku w grzech,-przez co całe materialne stworzenie, które Bog stworzył dobre, zostaje skażone -
a kończąc na
jego podniesieniu się z grzechu i przez to Odnowieniu przez Boga całego materialnego Stworzenia .


ALe ta odnowa dotyczy dalszego życia ducha z duszą na ziemi, a nie już tylko w Wieczności

momentami Jezus przypominał jednak, że ostatnim etapem zbawienia duszy jest jej zmartwychwstanie do życia w Domu Ojca na podobieństwo Aniołów!

natomiast tam gdzie jest mowa o ciele , zawsze jest mowa o życiu n a ziemi ze wszystkimi własnościami ludzkiego ciała, a po oczyszczeniu po Sądzie bez dotychczasowych wad i cierpień spowodowanych grzechem!



Tak więc ludzkie ciało skażone grzechem i przez to zwyrodniałe na końcu zostanie wraz z oczyszczaniem się duszy również odnowione, ale nigdy nie będzie wieczne.

Gdyż to co narodziło się z ciała, jest ciałem i jest śmiertelne, a to co narodziło się z Ducha jest duchem i posiada życie wieczne, nawet gdy upadło w grzech(dla Boga wszystcy żyją w ciałach, czy bez nich )!
Duch jest nieśmiertelny, a ciało jak trawa.

Raj pierwszych ludzi powróci na ziemi, ale nie będzie to Duchowy Dom Ojca, lecz odbicie Nieskończonego Życia Ducha!

Nowe Jeruzalem zostanie symbolicznie spuszczone na ziemię od Boga a nie ziemia wejdzie do Królestwa Boga.

Jezus ludziom nigdy nie obiecywał ziemi w niebie lecz niebo(Królestwo Boga) na ziemi mówiąc przybliżyło się do was Królestwo Boga czyli sposob życia, pokój i harmonia jakie panują w Domu Ojca!


Na poparcie tego co napisałam mogłabym cytować całą Biblię i nie ma dla mnie niewygodnych cytatów lub takich które nie mieszczą się w teologii nauczanej przez Ducha Prawdy w Trzecim Testamencie!

Gdyż wszystkie Trzy Boskie Objawienia są jedną i tą samą Nauką tego samego Mistrza Boskiego Słowa dostosowaną do etapu rozwoju naszej duszy z duchem!

A dzisiaj jest czas na dalszy etap rozwoju i zrozumienie przez człowieka tego kim jest, dokąd idzie i jaki jest jego cel życia na ziemi!
Lecz to może stać się ,-jak również zjednoczenie wszystkich ludzi, ras i religi -tylko dzięki Światłu Ducha Świętego, gdzie żaden człowiek , żadna religia, ani rasa ,ani naród nie będzie wywyższony nad inne


pozdrawiam

Matejanka

Halo Kasandro!

Matejanka, Med w poprzednim wątku napisał:

Matejanka

CZŁOWIEK JEST SAMODZIELNYM DUCHEM,CZY JEDNOŚCIĄ DUCHA I FIZYCZNEGO CIAŁA?

Muszę skorzystać z TT w związku z tematem o zmartwychwstaniu,bo podam przykłady z Internetu,które nie są biblijne.Wynika z nich,że człowiek nie jest jednością ducha(duszy) i fizycznego ciała,ale jest duchem(duszą),który przebywa w fizycznym ciele na czas swojego ziemskiego żywota.Na początek zapoznajmy się z tym co pisze o duchach znana egzorcystka Wanda Prątnicka na swojej stronie internetowej:here

W dzisiejszych czasach szczególnie dużo osób cierpi ze względu na przyczyny, które są im zupełnie nieznane. Niektórzy wiedzą lub czują, że istnieje możliwość poprawy ich stanu i ze wszechmiar starają się rozpoznać źródła swojego nieszczęścia.

Wielu starało się znaleźć rozwiązanie swoich problemów w medycynie tradycyjnej i niekonwencjonalnej. Wielu szuka rozwiązania we własnej psychice, lecz bardzo często i te poszukiwania zawodzą.

Istnieje obszar, który pokrywa bardzo dużą część tych nieuświadomionych przyczyn, a do którego jest bardzo trudno dotrzeć, a to ze względu na fakt, że istnieje bardzo mało wiedzy na jego temat. Chodzi tu o opętanie, czy nawiedzenie przez duchy.

Duchy to istoty, które wcześniej były ludźmi a po śmierci nie zdecydowały się na przejście na drugą stronę kurtyny śmierci. Opętanie przez duchy może być przyczyną bardzo przykrych, a czasami wręcz tragicznych doświadczeń. Dzieje się tak z wielu przyczyn, głównie ze względu na to, że:

1. Choroby ducha przenoszą się na osobę opętaną
2. Obecność duchów powoduje silne wahania nastroju od silnych wybuchów negatywnych emocji do głębokiej depresji. Duchy mogą doprowadzać opętanego do zachowań, których dana osoba może nie posiadać np. do agresji, przemocy itp. Jeżeli taka cecha w człowieku istnieje to zostaje ona przez ducha wielokrotnie wzmocniona
3. Duchy często namawiają opętanych do samobójstwa lub zabójstwa
4. Duchy silnie wpływają na psychikę wywołując choroby psychiczne. Śmiem twierdzić, że większość chorób psychicznych wywołana jest przez obecność duchów w człowieku
5. Duchy mogą wpływać na zachowanie i namawiać ludzi do uzależnień od alkoholu, narkotyków oraz wielu innych niepożądanych czynów

Szeroko opisałam ten temat w mojej książce "Opętani przez duchy - Egzorcyzmy w XXI stuleciu".

Duchy są czasami powodem, dla którego ludzie bardzo ciężko chorują, a nawet umierają. Bywa i tak, że ze względu na duchy wiele rzeczy się nie udaje, ludzie kłócą się, a niekiedy nawet zabijają. Przebywanie ducha w człowieku wywołuje wiele następstw. Czasem jest to zmiana w samej tylko psychice, innym razem stanu zdrowia. Łatwo można to zaobserwować przy problemach z guzami, wywołanymi przez duchy. Gdy duch jest w człowieku guz się pojawia,a gdy ducha nie ma to i guz znika.

Feniks, zeszyt nr 2,
lipiec, 2005

WĘDRÓWKI PRZEZ WYMIARY

UWIERZ W DUCHA

Wanda Prątnicka pomaga i ludziom, i duchom - uwalnia zarówno ludzi od duchów, jak i duchy od ludzi, a błąkającym się duszom ułatwia przejście na drugą stronę Kurtyny Śmierci, do Światła.

Wanda szanuje duchy. Widuje je i odczuwa od dziecka. Nie krzyczy na nie, nie przepędza, tylko pomaga im zrozumieć, co się stało, dlaczego tkwią zawieszone między ziemskim życiem a Światłem, do którego powinny się udać po opuszczeniu ciała. Są różne, jak ludzie, ale przeważnie zagubione i przerażone. Często nie wierzą, że nie żyją, bo od chwili śmierci widzą, słyszą i czują niemal jak za życia. Zawieszone nad swoim ziemskim, martwym ciałem nie mogą pojąć, co się stało. Powoli słabną i odczuwają jedynie światło, bijące z aury zdrowych ludzi. Próbują do nich przylgnąć, żeby pobrać trochę energii. Jeśli im się to uda, "żywiciel" zaczyna tracić siły lub choruje. Czasem odbierają mu rozum, nawet życie. Dlaczego zostają? Odpowiedzi jest tyle, ile ludzkich historii za życia i po. Jedno jest pewne: żeby pomóc nawiedzonemu człowiekowi, najpierw trzeba pomóc duchowi, który się do niego podczepił. Inaczej nie odejdzie.

Cud ozdrowienia

Urodziła się kilka lat po wojnie, dorastała więc wśród ruin, bawiła się na ulicach pełnych min, które co jakiś czas wybuchały. Śmierć wciąż zbierała żniwo. Wokół pełno było duchów ludzi, którzy zginęli w czasie wojny lub później. To, że je widziała, przerażało małą dziewczynkę. Nie mogła szukać pomocy u innych, bo inni nie widzieli. Rodzice posądzali ją o przywidzenia, czasem obrywała za "zmyślanie". Musiała więc nauczyć się żyć z duchami i sama się z nimi dogadywać. Trudno dokładnie określić, kiedy zaczęła pomagać. Dorastająca panienka umiała słuchać i pomóc słowem, więc ludzie się jej zwierzali. Po jakimś czasie zauważyła, że gdy pomogła komuś w uporaniu się z życiowym problemem, to przy okazji samoistnie ustępowała choroba. Potem zaczęła wyczuwać choroby wcześniej i na odległość, próbowała je usuwać i... udawało się. Nie pytała uzdrawianych o pozwolenie, jednak kolejne lata uczyły ją pokory: niektórzy chcieli być chorzy! Przybywało potrzebujących i coraz częściej zdarzały się cuda. Ciężko chorzy, ze skierowaniem na operację, nagle, w ciągu kilku dni, zdrowieli. Wystarczyło, że rozliczyli się ze swoją przeszłością, powybaczali wszystkim: prześladowcom, sobie i Bogu, który na to pozwolił. Po kilku latach miała już setki przykładów na to, że jedną z przyczyn chorób są lęki i złe emocje, zepchnięte w podświadomość. Człowiek musiał uświadomić sobie swój problem, by wyjąć go z duszy, jak drzazgę. Wtedy dokonywał się cud ozdrowienia.

W chmurze energii

Piękna i wykształcona kobieta zachorowała na schizofrenię. Wanda Prątnicka zobaczyła, że jej ciało otacza szara gęsta maź. Nie wiedziała, że to kumulacja duchów, bo widywała je dotąd tylko pojedynczo. Zaczęła rozgarniać tę gęstą chmurę, która przerzedziła się dopiero po kilku zabiegach. Wtedy udało się rozróżnić kilka kłębiących się wokół chorej duchów. Musiało być ich wcześniej ponad sto. Z czasem kobieta powróciła całkowicie do zdrowia. W ten sposób Wanda odkryła drugą ważną przyczynę wielu chorób: podczepienie się ducha. Od tej chwili zaczęła sprawdzać, czy przy człowieku szukającym u niej pomocy nie ma jakiejś błąkającej się energii. Rezultat tych dociekań zaskakiwał ją coraz bardziej: w jej kartotece rosła liczba przypadków, w których przyczyną choroby, zaburzeń psychiki lub umysłu czy nieszczęść życiowych było nawiedzenie przez duchy. Po odprowadzeniu "lokatorów" ludzie nagle zdrowieli i budzili się do życia. Odkrywała, że nawiedzenie bywało również powodem samobójstw i zabójstw. Rak, schizofrenia, autyzm, alergie, astmma, fobie, choroby serca, epilepsja, depresje, alzheimer, anoreksja, bulimia, bóle głowy i żołądka, zmiana nastrojów - spis chorób wywołanych przez nawiedzenie wciąż się rozrastał.

Między niebem a ziemią

Po opuszczeniu ciała fizycznego dusza człowieka powinna się udać na drugą stronę Kurtyny Śmierci, do Światła, które nosi różne imiona: Bóg, Wyższa Siła, Inteligencja. Ma na to niewiele czasu, jeśli przegapi właściwy moment - trudno jej odnaleźć właściwą drogę. Bardzo wiele duchów zostaje po tej stronie. Przyczyny są różne. Ktoś zostawił dorobek, inny młodą żonę, małe dzieci albo niezałatwione sprawy. Niektórych nie puszczają zrozpaczone rodziny, które po śmierci bliskich wciąż i wciąż ich wzywają - wytwarzają więź, która nie pozwala duchowi odejść. Są wśród tych rezydentów również mocno wierzący, którzy zatrzymują się w pół drogi ze strachu przed karą za grzechy. Bez względu na powód pozostania między żyjącymi wszystkie te duchy wkrótce odkrywają, że nie jest im tutaj dobrze. Są nieszczęśliwe, zagubione i zdane na energię żywych.

Kto jest podatny

Zdrowy i silny człowiek ma wokół siebie szczelną i jasną aurę, która go chroni przed przenikaniem szkodliwej energii z zewnątrz. Świeci ona jak ognik w mrokach zaświatów i ściąga duchy, które krążą wokół jak ćmy, czekają, aż w powłoce aury powstanie szczelina. Wiele rzeczy ją dziurawi. Bardzo niszczący jest strach. Nawet pomyślane zdanie: "Bardzo się boję, że..." już ją nakłuwa. Szkodzą silne emocje o negatywnym zabarwieniu: nienawiść, złość, zazdrość, zawiść. Niezdrowe są również silne uniesienia - radość, euforia. Działają jak wielkie ciśnienie, które od środka rozsadza aurę. Łatwo duchowi dostać się do człowieka, który jest pod wpływem alkoholu, narkotyków, szoku, jest w stresie lub bardzo zmęczony, albo też przechodzi operację. Duchy są różne jak ludzie. Niektóre mają dobry, łagodny charakter, inne są złośliwe. Lgną do podobnych sobie. Bojaźliwy duch przyciągany jest przez bojaźliwą osobę i gdy się przypnie, wtedy człowiek potrafi nawet przez 10 lat nie wychodzić ze swojego pokoju. Zazdrosny przyciąga zazdrośnika, zły - złego.

Rozmowa międzyświatowa

Warsztatem pracy egzorcystki jest kartka z danymi: imię, nazwisko, data urodzenia, imiona rodziców, adres. Zaczyna się "rozmowa" z duchem. Stara się dowiedzieć kim on jest i dlaczego został. Wyżalają się jej z nieszczęść, które spotkały je za życia. Ona im tłumaczy, że nie żyją, wyjaśnia, co powinny zrobić, żeby dostać się do Światła. W 95 procentach wystarcza jedna rozmowa, by duch odszedł. Zdarzają się jednak takie, które wracają albo nie chcą w ogóle odejść, lub sam żywy nie chce ich puścić. Wtedy praca z duchem może trwać kilka miesięcy.

Komu przekazać wiedzę

Ma na koncie ponad 30 tysięcy przypadków odprowadzeń. Przy takiej ilości danych wyłaniają się już pewne prawidłowości - rak piersi jest na ogól spowodowany wtargnięciem ducha, który zmarł na raka. Gdy odprowadzi się ducha, guz potrafi zniknąć całkowicie w ciągu dwóch dni. - Kilka takich przykładów tłumaczyłam zbiegiem okoliczności - mówi Wanda Prątnicka. - Ale gdy doszło do setki, to już należało zbadać je naukowo. Chciałaby założyć instytut badawczy. Nie może jednak w Polsce znaleźć chętnych naukowców. Wiara w duchy jest czymś wstydliwym. O wiele prościej uwierzyć, że są wytworem wyobraźni lub zaprzeczyć, że istnieją.

HISTORIA EGZORCYZMÓW

Opętanie czy zniewolenie

Pierwszym egzorcystą był Jezus. W Ewangelii wg św. Marka czytamy, że po zmartwychwstaniu "Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której wyrzucił siedem złych duchów" (MK16,9). Po czym przekazał posłanie: "Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać" (16,17). A więc udzielił prawa do egzorcyzmów każdemu chrześcijaninowi. Od III wieku Kościół zaczął je ograniczać najpierw do księży, którzy otrzymali specjalne święcenia, aż w XVI wieku zabroniono wykonywania egzorcyzmów nawet im. Przywrócił je w 1886 roku papież Leon XIII, gdy sam został opętany podczas odprawiania mszy. Odtąd biskupi wyznaczali księży do czynienia egzorcyzmów i dawali im święcenia, czy tego chcieli, czy nie. Często robiono to wbrew ich woli, wielu panicznie bało się diabła. W 1972 roku papież Paweł VI zniósł więc święcenia. Dzisiaj kapłan może z własnej woli zgłosić się do biskupa po pozwolenie na wypędzanie duchów. Kościół nie neguje ich istnienia, uważa tylko, że wszystkie są złe. Chce również mieć wyłączność na ich wypędzanie. Ponieważ problem opętania narasta lawinowo, biskupi chętnie dają zgodę księżom na egzorcyzmy. W każdej polskiej diecezji są kapłani, którzy udzielają takiej pomocy. W Archidiecezji Warszawskiej jest trzech księży egzorcystów. Jeden z nich, ks. Andrzej Grefkowicz, proboszcz parafii w Magdalence, na spotkaniu w kościele św. Anny w Warszawie, mówił: "Problem zniewolenia i opętania przez złe duchy jest faktem i negowanie tego zjawiska to przymykanie oczu. Posługa egzorcystów czasami jest wręcz niezbędna". Tłumaczył, że złe duchy na dwa sposoby nękają człowieka: przez zniewolenie i opętanie. Zniewolenie jest częste i mniej groźne: duch jest na zewnątrz człowieka i np. ukazuje mu się nocą. Tu wystarczy modlitwa, którą mogą podejmować również świeccy ludzie. Bardziej niebezpieczne jest opętanie. Duch wchodzi wówczas do wnętrza człowieka i zmusza do niechcianych zachowań. "Uwalnianie od złych energii zajmuje czasem parę miesięcy - mówił. - Przede wszystkim człowiek musi chcieć pozbyć się "tego paskudztwa" i musi to być szczere".

autorka:Jaga Borowa

Następne pochodzą z miesięcznika "Wróżka":

Co dwunasty człowiek jest opętany przez duchy

Od 20 lat uwalnia ludzi od duchów. Potocznie nazywa się to egzorcyzmami. Wanda Prątnicka używa do tego sił wyższych.Potrafi na odległość sprawdzić, czy ktoś jest pod wpływem ducha.

Egzorcystka

Tak jak każdy z nas jest otoczony wielką ilością bakterii i wirusów, tak opętanego otaczają duchy - mówi. - Są to dusze ludzi, którzy po śmierci zamiast odejść - zostali. Mogą być złe, dobre, obce lub rodzinne. Przyczyn tego, że zostały w naszym wymiarze jest wiele.
Pani Wanda prowadzi kartotekę.
Pomogła już prawie 8 tysiącom ludzi opętanych. W 95 procentach wystarczy jeden zabieg, by duch sobie poszedł. Jedynie w 5 procentach duchy nie odchodzą, mimo wielotygodniowej pracy.
Może to wynikać ze złej woli ducha lub opętanego.
Znała osobiście nieżyjącego już wielebnego Eugene Maurey'a (amerykański uzdrawiacz, radiesteta, autor książki "Egzorcyzmy"). Korespondowali ze sobą przez kilka lat, konsultując trudne przypadki. W wyniku współpracy udało im się lepiej poznać problem autyzmu. Wanda Prątnicka uleczyła wiele autystycznych dzieci. Według niej choroba ta, uważana za rodzaj schizofrenii, spowodowana jest na ogół przez wtargnięcie ducha.
Wanda Prątnicka jest psychologiem, parapsychologiem i jasnowidzem. Pierwszy egzorcyzm odczyniła bez wiedzy nawiedzonej osoby. To była dobra znajoma. W pewnym momencie zamknęła w sobie, zaniedbywała rodzinę, faszerowała się środkami uspokajającymi. Pani Wanda zobaczyła wokół kobiety coś czarnego, co ją oblepia. Zaczęła sobie wyobrażać, że zrywa z niej tę czarną maź.
Następnego dnia znajoma jakby się obudziła do życia. To wydarzyło się 20 lat temu. Dzisiaj Wanda najpierw pyta Boga, czy wolno jej uwolnić człowieka z ducha? Zdarzają się bowiem sprawy, w które jej nie wolno ingerować. Karma.

Kochanek z siekierą

Wtargnięcie ducha zmienia wrażliwość i osobowość człowieka. Prowadzi do zwielokrotnienia osobowości, a także pozornej niepoczytalności. Może ona przyjmować różne postaci: od prostych zaburzeń umysłowych, do wszystkich typów nerwic, demencji, histerii, epilepsji, melancholii, kleptomani, idiotyzmu, manii religijnej lub samobójczej, amnezji, zboczeń seksualnych, okrucieństwa itp. Złe duchy starają się szkodzić człowiekowi w jego zdrowiu, uczuciach, interesach, zabierają radość życia i podsuwają pragnienie śmierci.

Wielebny Maurey szacował, że co dwunasty człowiek jest zawładnięty przez ducha. Wanda Prątnicka jest zdania, że opętany jest każdy morderca. Kiedyś zgłosiła się do niej kobieta. Mąż zostawił ją z dwójką maleńkich dzieci, wyjechał zarabiać do Stanów i przepadł. Po kilku latach dzieci przyprowadziły z podwórka pewnego pana i powiedziały, że to będzie ich tatuś. Najpierw się z tego oboje uśmiali. Po jakimś czasie jednak pokochali się i zamieszkali razem. Dzieci były już pełnoletnie, gdy pewnego dnia na progu stanął obdartus. - Wróciłem - powiedział. A że wciąż był tam zameldowany, ten drugi musiał się wyprowadzić.
Kobieta często odwiedzała konkubenta. Pewnej nocy, w trakcie miłosnych uniesień, konkubent zrywa się z krzykiem z łóżka, wciąga spodnie i wybiega na korytarz. Bierze siekierę, rusza na ulicę i zarąbuje pierwszego napotkanego człowieka.
Wszyscy są w szoku, morderca też. On również niczego nie rozumie. Pamięta tylko, że nagle coś mu kazało zabić kochankę. Żeby tego uniknąć, wybiegł. Chciał zapalić papierosa, myślał, że przejdzie. Ale nie przeszło. Wanda Prątnicka odkryła, że mężczyzna ten jest opętany przez ducha. Teraz siedzi w więzieniu, a sprawa sądowa jest w toku. Oczyszczenie go (o co prosi konkubina) jest łatwe, jednak egzorcystka przekonuje, żeby się wstrzymać do końca procesu. Człowiek nawiedzony przez ducha często wygląda jak umysłowo chory. Jeżeli tak go ocenią lekarze i sędziowie, może dostać niższy wyrok.

Pułapka na duchy

Wysoko rozwinięte duchy idą w zaświaty, do wyższych wibracji. Ale duchy są różne, jak ludzie. Wiele trzyma się ziemskiej materii. Niektóre nie odchodzą, bo zostawiły tu nie dokończone sprawy. Na przykład matki małych dzieci. Inne są zagubione, jakby przegapiły własną śmierć: myślą i czują jak zawsze, ale nie mają ciała. Taki duch jest rozczarowany: nie żyję, a jestem! Chce to opowiedzieć swoim bliskim, ale nikt go nie słyszy, nikt go nie widzi. Przerażony duch wnika więc w jakieś ciało. Wówczas pozornie ma wrażenie, że znajduje się ono pod jego kontrolą.
Często żałobnicy swoją rozpaczą uniemożliwiają duchowi odejście. Zaraz po śmierci przychodzą po niego "opiekunowie" z wyższych sfer duchowych, by pomóc mu się tam dostać. Gdy duch nie wykorzysta tej okazji, błąka się potem wśród żywych.
Wejść w ciało jest łatwo, ale trudno z niego wyjść. Korzysta wtedy z pomocy egzorcysty albo namawia właściciela ciała do samobójstwa. Zdaniem pani Wandy wszyscy samobójcy są opętani.
Najgorsze są jednak duchy ludzi za życia złych. Tych przytrzymuje chęć szkodzenia dla samego szkodzenia albo dalszego używania sobie (seks, alkohol, narkotyki). Narkomani i alkoholicy często są opanowani przez ducha.

Sztafeta samobójców

Wanda Prątnicka oczyszcza na odległość. Jej ciało astralne przenosi się tam, gdzie żyje opętany. Bez uprzedzania. W ten sposób dba o poczucie bezpieczeństwa oczyszczanego. Gdy duch nie wie, że jest odprowadzany odchodzi bezboleśnie dla oczyszczanego.
Jej warsztat pracy to zeszyt, w którym wpisuje: imię i nazwisko opętanego, imiona jego rodziców, datę urodzenia i miejsce zamieszkania. Nad notatką skupia się tak długo, aż zobaczy lub odczuje ducha. Czasem wspiera się wahadełkiem. Potem zaczyna rozmawiać z duchami. Niekiedy jest ich wiele w jednej osobie.
Bada też całą rodzinę opętanego, bo na ogół duch gnębi wszystkich. Zgłosiła się kiedyś kobieta. Najpierw powiesił się jej mąż, potem córka. Gdy zaleczyła rany, spotkała mężczyznę, pokochali się. I nagle trach! - Chcę odebrać sobie życie - mówi kobieta. - Nie wiem, dlaczego. Mam wspaniałego faceta, a coś mnie pcha do samobójstwa. Okazało się, że namawia ją do tego ten sam duch, który zmusił do śmierci jej męża i córkę.

Duch-śmierdziel

Duch często cuchnie i zostawia w domu odór. Tak straszny, że trudno wytrzymać i odprowadzenie go przynosi ulgę mieszkańcom. Czasami wraca, a odór znów snuje się po domu. Im gorszy i złośliwszy duch, tym więcej szkód robi opętanemu.
Do pani Wandy zgłosiła się żona profesora. Według lekarzy był schizofrenikiem. Pani Wanda zbadała go na odległość i ujrzała przy nim demonicznego ducha. Odmówiła odczyniania, bo się przeraziła. Żona zaczęła prosić i błagać: to dla nauki polskiej! W końcu egzorcystka dała się uprosić. Zabieg okazał się łatwy. Ale co się działo u profesorostwa, gdy duch opuszczał ciało! Zdemolował kompletnie mieszkanie! Roztrzaskał meble w drobny mak, jakby jakąś tytaniczną siłą. Na szczęście, taka złośliwość ducha zdarza się rzadko.

Zdechniesz, wywłoko!

Najtrudniej oczyścić ludzi, którzy nie chcą puścić ducha, bo zanadto wierzyli zmarłej osobie. Do egzorcystki przyprowadzono kiedyś piękną dziewczynę. Miała 185 centymetrów wzrostu, a ważyła ledwie 37 kilogramów. Była tak osłabiona, że musiano ją podtrzymywać. "Mieszkała" w niej babcia. Pani Wanda próbowała to wytłumaczyć, jednak dziewczyna się upierała. - Pani się myli, bo ja babunię bardzo kochałam.
Egzorcystka pogadała w myślach z babcią i poprosiła ją o list do wnuczki. Dziewczynie kazała wziąć pióro i papier. I wtedy spod pióra wyszły słowa: "Ty wywłoko! Prędzej zdechniesz, niż ja odejdę. Zdechniesz, jak mój mały piesek". Dla dziewczyny to był szok. Ale zbawienny, pozwoliła odprowadzić ducha.
Nie udało się w innym przypadku. Tamten chłopak w sierpniu został wcielony do wojskowych służb specjalnych. Przeszedł dwa razy dokładniejsze badania, niż inni. Był zdrowy. Ale już we wrześniu zachorował na białaczkę. Pani Wanda zobaczyła, że w chłopca wszedł duch wujka, który również zmarł na białaczkę. Próbowała wyprowadzić wujka, ale chłopak nie pozwalał. - Nie, wujek nie zrobi mi krzywdy - mówił. Potem krzyczał: - Wujku! Przyjdź, pomóż! W końcu chłopak zmarł.
Jest niemal regułą, że na to, na co chorował duch, gdy jeszcze miał ciało, zapada osoba przez niego opętana.

Gwałciciele z zaświatów

Częściej, niż się wydaje, duchy gwałcą ludzi. Do egzorcystki przyszedł syn pewnej starej kobiety. Nie raz widział ją na łóżku z szeroko rozwartymi nogami. Okazało się, że była gwałcona przez nieżyjącego męża. Wiedza Wandy Prątnickiej podważa psychologię i psychiatrię. W innym świetle pokazuje stany lub zjawiska, uznawane za chorobę lub odejście od normy. Zza wielu nieprawidłowości wychyla się po prostu... duch. Nawet homoseksualizm w 90 procentach spowodowany jest działalnością duchów - twierdzi egzorcystka.
Oto zgłasza się matka młodej lesbijki. Dziewczyna interesuje się kobietami, chciałaby być mężczyzną. Mieszka z ukochaną.
Okazało się, że w dziewczynę wcielił się bardzo silny mężczyzna, jej dziadek. Zawsze był wielkim amatorem kobiet. Chciał sobie jeszcze poużywać za pośrednictwem wnuczki. Po pierwszym oczyszczeniu dziewczyna wróciła do matki. Ale po jakimś czasie znów wyprowadziła się do narzeczonej. Rozstania i powroty powtarzały się. Walka z upartym duchem dziadka trwała rok.

Duch - złodziej

Pewne małżeństwo żyło przez lata bardzo zgodnie. Nagle, na starość, ona zaczęła mężowi zarzucać, że kradnie jej różne rzeczy. Wzywała nawet policję! Zrozpaczony dziadek zadzwonił do Wandy Prątnickiej: Co mam robić? Nigdy niczego jej nie ukradłem. Okazało się, że to duch tak rozrabia. Takie wyjaśnienie tylko rozsierdziło babcię. I oto pewnego dnia siedzą staruszkowie w domu, gdy na ich oczach unosi się nad podłogą... baniak z winem! Patrzą oniemiali, a baniak przepływa przez pokój, przez sień i wypływa na podwórze. Tam stało kilka osób i nagle ktoś krzyknął przerażony: - Patrzcie! W tym momencie duch-złodziej chyba się przeraził, bo baniak spadł z hukiem na ziemię, jakby go ktoś upuścił. Wino się rozlało, ale duch już nie wrócił.

Aut.: Agata Bleja

Angelo, ja Ci wierzę, cytujesz właściwe fragmenty...

Szkoda, że z reguły chrześcijanie nie pomagają żywym, a duchowni duszom ...
Cóż, obecnie liczy się sprawne i wygodne funkcjonowanie w sferze materialnej...

Hm... ale w jaki sposób przeciętny człowiek może pomóc w takich przypadkach ?

Dziękuję Ci za wypowiedź i serdecznie pozdrawiam

Kasandro! Angelo!
Zanim odpowiem Kasandrze na jej pierwszy post tak jak obiecałam , chciałabym pozostać chwilę przy problemach opętania!

Czytałam książkę pani Wandy i w wielu miejscach muszę przyznać , że ma ona sporą wiedzę o duchach i opętaniach pokrywającą się z wypowiedziami TT.

Niestety jest to temat w wielu budzący wręcz politowanie i odrzucenie!
Z tego powodu będą oni zaprzeczałi prawdziwości TT , ktory jednoznacznie mówi o tym, że w naszych czasach ilośc duchowych manifestacji, a w tym również opętań drastycznie wzrośnie.
Duchowe manifestacje, uwięzione duchy w miejscu swojego zamieszkania, nawiedzone przez duchy domy(ten problem często jest omawiany na programie Discovery) są przez Boga dopuszczone i stanowią cześc pokuty ducha!
I te manifestacje mnożąc się w sposób dotąd niespotykany powoli przekonają największych sceptyków o istnieniu życia pozagrobowego.
Gdyż dopiero prawdziwa wiara i wiedza oparte prawie na pewności i własnym doświadczeniu mogą spowodować uduchowienie wcielonych dusz i zwrócenie ich zainteresowania życiem poza materią.

Jest ku temu najwyzszy czas , gdyż czasy są Ostatnie a ten , kto nadal będzie żył tylko dla "brzucha" w szerokim tego słowa znaczeniu i pozwalał się mamić wiecznym istnieniem tego "brzucha" nawet religijność będzie materializował do obrządkow , sakramentów i czynności fizycznych kompletnie zapominając lub wypierajac ze świadomności jedne z najważniejszych słow Mistrza

"prawdziwi czciciele będą oddawali Bogu cześć w Duchu i Prawdzie. Gdyż Bóg jest tylko Duchem"

Do Boga docierają tylko nasze intencje, a nigdy żadne nasze fizyczne zabiegi!

Powoli zbliża się czas upadku wszystkiego, co w religiach nie jest duchowe i co nie prowadzi duszy po ścieżce Boskiego Prawa dla osiągnięcia jej zbawienia!

Dzięki Angelo za ten wpis!
Do tego tematu jeszcze wrócę i wkleję dotyczące fragmenty z TT.
pozdrawiam

cd. sparwy duchów i kontaktów z nimi!

Popatrzcie jaki ciekawy fragment znalzłam w księdze Izajasza potwierdzający życie po śmierci, obecnośc duchów naszych zmarłych wokół nas i mało tego ograniczone przyzwolenie na kontakty z nimi , dokładnie takie samo jakie daje TT.

Ten fragment dotychczas był używany, aby straszyć ludzi tym, że te kontakty są niedozwlone i zabronione przez Boga i pomijano drugą cześc wypowiedzi Izajasza, która takie zezwolenie daje, ale tylko w ograniczomym celu!

ks Izajasza 8,19


19 Gdy zaś wam powiedzą: "Radźcie się wywoływaczy duchów i wróżbitów, którzy szepcą i mruczą [zaklęcia]. Czyż lud nie powinien radzić się swoich bogów? Czy nie powinien pytać umarłych o los żywych? " -

20 "Do objawienia i do świadectwa!" Jeśli nie będą mówić zgodnie z tym hasłem, to nie mam dla nich jutrzenki .

Zwróćcie uwagę na słowa do objawienia i do świadectwa

To są dwa jedyne powody kontaktowania się w modlitwie ze zmarłymi, gdyż zmarli świadczą o tym, że żyją i że my też po śmierci ciała będziemy dalej żyli.

Między innymi często cytowane przez Bodyw na tym forum pamiętniki Anny są przekazami jej zmarłej siostry w celu przybliżenia wcielonym duszom tajemnicy Przyszłego oczekującego wszystkie dusze Świata Ducha!

Gdyż zdezinkarnowane dusze to nie półludzie jak próbuje nam wmówić nasza teologia , lecz pełnoprawne byty!

Z resztą jak mogłyby być sądzone dusze po śmierci ciała , gdyby nie były w pełni swoich władz zmysłowo- umysłowych i gdyby nie był to dla duszy naturalny stan, znany jej jeszcze sprzed wcielenia w materię .

Gdyby w Biblii nie było mowy o zmartwychwstaniu ciała nasza teologia nie miałaby tego kłopotu i prawdopodobnie uznawałaby duszę jako samodzielny kompletny byt.

Lecz Biblia mówi wyraźnie o zmartwychwstaniu ciał a odrzucając ideę reinkarnacji duszy, jakoś musiała się teologia z tym uporać i dlatego wymyślono powszechne zmartwychwstanie ciała wszystkich ludzi na Sąd Ostateczny na ziemi a potem z tymi ciałami udanie się dusz, albo do nieba albo do piekła!,

Od razu narzuca się pytanie: To co z duszami , tych kórzy własnie zmarli i nie mają szans na czas oczyszczenia w czyśccu?

ALe do tego miejsca jeszcze teologia nie tak całkiem się myli, chociaż błądzi sądząc ze ten Sąd będzie trwał jeden dzień!

Faktycznie wszystkie te dusze zmarłych ludzi, które po licznych inkarnacjach dalej potrzebują oczyszczenia i zadośćuczynienia na ziemi i spełnienia swojej misji, te powstaną z prochu na Końcu Czasów na swój Sąd Ostateczny!

Są to więc te dusze, które już wielokrotnie zmartwychstawały w różnych ciałach(tak jak pyta Paweł a w jakich ciałach przychodzą zmarli) i które zatwardziale tkwiły w grzechu nie chciały uwierzyć i przyjąć zbawienia Pana Jezusa Chrystusa.
DLA tych dusz przychodzi ostani dzień życia na ziemi, czyli ostania inkarncja i albo wejdą na drogę zbawienia albo pozostaną poza Nową Ziemią!

Gdyż czas zła na ziemi jest ograniczony i ziemia przestanie być miejscem prawie tylko pokuty dla dusz, lecz po oczyszczeniu Sądem stanie się miejscem ich duchowego rozwoju bez dotychczasowego cierpienia i otaczającego zła!
_

W takim świetle trudno się dziwić , że wiele wypowiedzi naszej chrześcijańskiej teologii pokrywają się z Biblią , a rozchodza przede wszystkim w tym miejscu gdzie jest mowa o ostatecznym życiu duszy w wiecznosći.
Gdyż tu zaczyna się cały nonsens i niespójnoć teologii z Biblią.

Pomimo tego że Pismo Święte zdecydowanie rozdziela byt ciała i byt ducha, a nierozerwalność tych bytów dotyczy tylko czasu życia duszy na ziemi, nasza teologia z uporem twierdzi, że
dusza bez ciała nie jest samodzielnym bytem.

Tu przeczy sama sobie w chrześcijańskim wyznaniu
wierzę w świętych obcowanie!

Jako konsekwencje zaparcia się idei reinkarnacji teologia chrzescijańska sprowadziła wieczne życie duszy w Domu Ojca do życia w ciele,
A TO JEST NAJWIĘKSZY NONSENS JAKI MOGŁA WYMYŚLIĆ PRZECZĄCY WYMOWIE BIBLII, W TYM

SENSOWI ZMARTWYCHWSTANIA W CIELE !

ALE PRZEDE WSZYSTKIM PODMIOTOWI NAUCZANIA JEZUSA CZYLI DUCHOWEMU ZMARTWYCHSTANIU NAJPIERW MISTRZA A POTEM KAŻDEJ DUSZY DO ŻYCIA WIECZNEGO PO BOSKIEJ PRAWICY !


Musimy więc krok po kroku z Pismem w ręce wykazywać słusznośc nauczani Ducha Świętego w Trzecim Testamencie i Jego wyższość nad nauczaniem człowieka nawet jeżeli LUDZKIE NAUCZANIE było wmawiane ludziom przez setki lat i mocno zakorzeniło się w chrzescijńskiej mentalnosći!



pozdrawiam

Matejanka

W podanym przez Angela linku znalazłam taki fragment:

Egzorcyzmy a Kościół
Często zastanawiałam się, dlaczego tak wielu ludzi zwraca się z prośbą o egzorcyzm do mnie, a nie bezpośrednio do księży. W końcu należy to do ich obowiązków. Okazuje się, że prawie wszyscy moi pacjenci szukali wcześniej pomocy w kościele. Wielu bezskutecznie jeździło od parafii do parafii. Niektórzy pojechali nawet do Watykanu, również nadaremnie. Reakcje księży na tego typu prośby są różne. Jedni każą się modlić i żałować za grzechy, drudzy uważają, że stan pacjenta jest pokutą za jego grzeszne życie, inni kierują go do psychiatry. Tylko nieliczni stwierdzali, że rzeczywiście potrzebny jest egzorcyzm, ale od razu dodawali, że w ich parafii egzorcyzmów się nie odprawia. Potrzebujący częściej spotykali się z obojętnością na ich problemy, niż z jakąkolwiek pomocą. Wśród moich pacjentów są i tacy, na których czyniono egzorcyzm jednorazowo lub wielokrotnie.
....
Dowiedziałam się, że w kościołach innych wyznań bez problemu można otrzymać egzorcyzm. Skoro tak, to dlaczego w kościele katolickim księża nie chcą tego robić, dlaczego nie chcą pomagać? Skąd bierze się ich bierna postawa wobec tylu potrzebujących pomocy ludzi? Pytałam o to bezpośrednio samych księży. W rozmowie z nimi argumentowałam, że Jezus był największym egzorcystą, a zatem kapłani podjęli się tej roli, jako kontynuatorzy jego nauk. Powinni wykonywać to, co on kiedyś zapoczątkował. Postrzegam za zdradę wobec Chrystusa to, że nauczają tego, co on nauczał, ale nie czynią tego, co on czynił. Co więcej, ich postępowanie zaprzecza naukom Jezusa. W Ewangelii św. Marka czytamy: "Ci, którzy uwierzą, w imię moje złe duchy będą wyrzucać." (MK 16,17-18.). Jezus udzielił tej władzy nie tylko apostołom i uczniom, ale wszystkim ludziom w niego wierzącym. Obietnica tej władzy trwa do dnia dzisiejszego i każdy człowiek może z niej skorzystać. Ksiądz z racji swojego posłannictwa tym bardziej.
....
Od czasów Jezusa każdy chrześcijanin mógł być egzorcystą. W połowie III wieku, w momencie powstawania Kościół ograniczył jednak te prawa i zaczął wprowadzać różne formuły, aż do momentu wprowadzenia święceń egzorcysty. Od tej pory nie wolno już było wierzącemu człowiekowi dokonywać egzorcyzmów. Mógł to zrobić tylko odpowiedni człowiek, wybrany i wyświęcony przez Kościół. Ograniczenia te stawały się coraz bardziej surowe, aż w XVI wieku na Soborze Trydeńskim Kościół całkowicie zabronił dokonywania egzorcyzmu, nawet księżom. Ten zakaz obowiązywał przez prawie trzy wieki.
Dopiero w 1886 roku papież Leon XIII przerwał ten zakaz.
...
Napisał również specjalny egzorcyzm, który kazał odmawiać biskupom i kapłanom w swych diecezjach. W jednej chwili zostali oni zobowiązani do robienia czegoś, o czym nikt z nich nie miał najmniejszego pojęcia. Z czasów, kiedy egzorcyzm był odprawiany i dozwolony nie ostały się żadne księgi, czy opisy doświadczeń egzorcyzmowania przez kapłanów. Nawet, jeżeli takie kiedyś istniały, to najprawdopodobniej zostały zniszczone. Wiedza o egzorcyzmach została więc zapomniana. Jedyne, co Kościół posiadał to rytuał z 1614 roku. Jest on jak gdyby instrukcją obsługi dla egzorcyzmujących, ale napisany został dla potrzeb i warunków tamtych czasów
...
Oprócz wspomnianego rytuału, istnieją jeszcze tylko dwa zapisy o egzorcyzmach - z IX i X wieku. To wszystko, z czego kapłan egzorcysta może czerpać jakąkolwiek wiedzę. Powinna ona być przekazywana z mistrza na ucznia, ale mistrzów egzorcystów zabrakło, wymarli w ciągu ostatnich trzech wieków.
A zatem kapłani nic nie wiedząc o egzorcyzmach, nie ucząc się o nich w seminarium, nagle z dnia na dzień zostali zobowiązani do ich odprawiania. Co innego jednak odmówić formułkę egzorcyzmu, bo przełożony kazał, a co innego dokonać egzorcyzmu, ponieważ wierzy się w jego siłę i działanie. To różnica jak między dniem i nocą. Jedno ma moc sprawczą, drugie nie. To trochę tak jakby dać komuś instrukcję obsługi i kazać np. zoperować wyrostek, czy wybudować wieżowiec. Wyniki będą jak na loterii, raz dobre, raz złe.(...)

Wszyscy egzorcyści byli święceni przez biskupów. Wielu kapłanów odmawiało święcenia, gdyż odprawianie egzorcyzmu budziło w nich strach. Bywało, że byli do tej roli przymuszani i często uważali ten "awans" za karę. Poza tym robiąc egzorcyzmy z przymusu, bez powołania, efekt z góry był przesądzony, czyli nie zadawalający. Od 1972 roku papież Paweł VI zniósł święcenia egzorcystów. Teraz już każdy kapłan może sam decydować, czy chce zostać egzorcystą, czy nie. Problem w tym, że nie tylko nie naucza się tego w seminarium, ale nawet o tym nie wspomina. Stąd wielu kapłanów uważa egzorcyzm za przesąd, za jakiś relikt odgrzebany z przeszłości, a więc nikomu nie potrzebny. (...)

Opętany człowiek rzadko otrzymuje pomoc, gdyż księża pomagają dopiero wtedy, gdy opętany bluźni na Kościół i Boga. Opętanie przypisują oni nie duchom zmarłych ludzi, tylko diabłu, szatanowi. (...)


Co o tym sądzisz i czy w TT podają jakieś zalecenia?

Wklejam fragment wyjaśniający istnienie duchowej walki rozgrywającej się dosłownie nad naszymi głowami.

Na razie wstrzymam się od komentarza , gdyż sądzę , że każdy , kto to przeczyta będzie potrzebował nieco czasu aby pomyśleć.
nie jest to jedyny fragment mówiący w TT o opętaniach i o działaniu duchów ciemności , ale nie chcę zbyt wiele na raz cytować.
Dopiero jak poniższe pouczenia staną się całkiem jasne!

Walka istot duchowych o ludzkie dusze

48. Po drugiej stronie waszego ludzkiego życia istnieje świat Duchów, waszego rodzeństwa, dla ludzi niewidzialnych istot, które walczą pomiędzy sobą o zdobycie was.

49. Ta walka ma swój powód w różnicy w rozwoju, w jakim jedni i drudzy się znajdują. Podczas, gdy istoty Światła, niesione ideałem miłości, harmonii, pokoju i doskonalenia się, obsypują drogę ludzkości Światłem, inspirują ją zawsze do dobra i objawiają jej zawsze to, co jest dobre dla ludzi, istoty, które wciąż jeszcze mocno trzymają się materializmu ziemi, które nie potrafiły uwolnić się ze swojego egoizmu i swojej miłości do świata, lub odżywiają na nieokreślony czas ludzkie skłonności i nałogi, sieją dezorientację na drodze ludzi, poprzez to, że zaciemniają umysły, czynią serca ślepymi i zniewalają wolę, aby posługiwać się człowiekiem i aby czynić go narzędziem swoich planów, albo go używać, jak by był ich własnym ciałem.

50. Podczas gdy Duchowy Świat Światła stara się zdobyć ludzką duszę, aby stworzyć jej wyłom do Wieczności; podczas gdy te błogosławione legiony nieustająco starają się, wzrastać w miłości, stawać się opiekunami chorych na łożu cierpienia, konsultantami po stronie człowieka dźwigającego ciężar wielkiej odpowiedzialności; doradcami młodzieży, opiekunami dzieci, towarzyszami tych, którzy żyją zapomnieni i samotni, również nieustannie działają pomiędzy ludźmi legiony istot pozbawionych światła duchowej mądrości i bez wzniosłego uczucia miłości. Lecz ich celem nie jest ułatwienie wam drogi do Duchowego Królestwa-nie; zamiar tych istot jest całkowicie przeciwny, ich dążeniem jest opanowanie świata, bycie w dalszym ciągu jego panami, uwiecznienie się na ziemi, opanowanie ludzi i uczynienie ich niewolnikami i narzędziami swojej woli-jednym słowem: nie pozwolenie na odebranie sobie niczego, co zawsze uważały za swoje: Świata.

51. A więc, Uczniowie: Pomiędzy jednymi i tymi drugimi istotami szaleje gwałtowna walka-walka, której wasze cielesne oczy nie widzą, której odbicie jednak dzień po dniu jest odczuwalne w waszym świecie.

52. Aby ludzkość mogła się bronić i uwolnić od złych wpływów, potrzebuje ona wiedzy o Prawdzie, która ją otacza;, musi nauczyć się, Modlitwy przy pomocy Ducha i musi również wiedzieć, w jakie umiejętności wyposażona jest jej istota, aby mogła wykorzystać je, jako broń w wielkiej bitwie Dobra przeciwko złu, Światła przeciw ciemności, Uduchowienia przeciw zmaterializowaniu.

53. Właśnie Duchowy Świat Światła działa i walczy i przygotowuje wszystko, aby któregoś dnia świat odnalazł drogę Uduchowienia.

54. Pomyślcie o tym wszystkim, a będziecie mogli sobie wyobrazić gwałtowność tej walki waszych duchowych braci, którzy starają się o ocalenie ludzi-walkę, która dla nich jest kielichem, w którym wy wciąż dajecie im do picia żółć waszej niewdzięczności, gdyż wy ograniczacie się do tego, aby odbierać od nich całe dobro, które oni wam darowują, lecz nigdy nie stawiacie się po ich stronie, aby wspomagać ich w ich walce.

55. Tylko niewielu jest takich, którzy potrafią się do nich przyłączyć, niewielu jest takich, którzy wrażliwi są na ich inspiracje i postępują według ich wskazówek. Lecz jakże silni idą tacy przez życie, jakże chronieni się czują, jakie rozkosze i inspiracje uskrzydlają ich ducha!

56. Większość ludzi jest rozdarta pomiędzy tymi dwoma wpływami, nie decydując się na żaden z nich, nie poświęcając się całkowicie materializmowi, ale też nie wysilając się, aby się od niego uwolnić i uduchowić swoje życie i wznieść je poprzez dobro, wiedzę i duchową siłę. Tacy jeszcze całkowicie znajdują się w walce ze sobą.

57. Tacy, którzy całkowicie poddali się materializmowi, nie troszcząc się już o Głos Sumienia, którzy pogardzają wszystkim, co tylko dotyczy ich duszy i więcej nie walczą, ci zostali w walce zwyciężeni. Oni sądzą, że zwyciężyli, wierzą, że są wolni, a nie zauważają, że są więźniami i że będzie konieczne, aby legiony Światła zeszły do ciemności, aby ich uwolnić.
58. To Przesłanie Światła wysyłam do wszystkich narodów ziemi, aby ludzie obudzili się, aby uświadomili sobie, kto jest wrogiem, którego muszą zwalczyć, aż go zwyciężą i jaką broń, nie wiedząc tego, noszą ze sobą. (321,53-63)


pozdrawiam

c.d.nie chciałabym nikomu spędzić snu z powiek ale uważam że powinnam wkleić jeszcze jeden fragment -do przymyślenia w czasie weekendu - dotyczący otaczającego nas Duchowego Swiata i rzucający świało na los dusz po śmierci ciała.




27. Ten czas jest inny niż Pierwszy i Drugi. Dzisiaj żyjecie w chaosie rozpętanych widzialnych i niewidzialnych elementów. Biada temu, który nie czuwa, gdyż ten zginie, a ten, kto jest przygotowany musi walczyć!
28. Tysiące niewidzialnych oczu patrzą na was; jedne czyhają na was na waszej drodze, aby doprowadzić was do upadku, te inne, aby was ochraniać. (138,26-27)
29. Wielkie legiony zabłąkanych dusz prowadzą wojnę z ludźmi, przy czym wykorzystują ich niewiedzę, upór i brak duchowego widzenia;, a ludzie nie przygotowali swojej broni miłości, aby chronić się przed ich atakami, i w walce tej okazują się bezradnymi istotami.
30. Było niezbędne, aby Moja Duchowa Nauka dotarła do was, aby was nauczyć jak macie się przygotowywać, aby zwycięsko przetrwać ten pojedynek.
31. Z tego Duchowego Świata, który wokół waszego własnego świata pulsuje i żyje, wychodzą wpływy, które doświadczają ludzi-bądź to w umyśle, w ich uczuciach, bądź w ich woli-i czynią z nich poddane sługi, niewolników, narzędzia i ofiary. Wszędzie pokazują się duchowe objawienia, lecz pomimo to ludzie świata w dalszym ciągu nie chcą sobie uświadomić tego, co otacza ich ducha.
32. Konieczne jest rozpoczęcie bitwy, zniszczenie ciemności, aby gdy Światło wedrze się pomiędzy ludzi, wszyscy wyruszyli w prawdziwej wspólnocie i poprzez Modlitwę zwyciężyli w walce, którą podejmą przeciwko tym mocom, które nad nimi przez tak długi czas panowały.
33. Ludzie i narody uległy sile tych wpływów, z czego ludzkość nie zdała sobie sprawy. Rzadkie i nieznane choroby, które przez nie są wytwarzane, obaliły ludzi i spowodowały chaos wśród naukowców.
34. Jakże wiele podziałów, chaosu i cierpienia nałożył człowiek na siebie. Brak Modlitwy, moralności i Uduchowienia przyciągnął nieczyste i pomylone istoty. Lecz czegóż można oczekiwać po tych, którzy bez Światła i przygotowania odeszli?
35. Tam są ci, których wyście oszukali i uciskali, których omamiliście i upokorzyliście. Oni mogą wam wysyłać, tylko chaos i ciemność mogą żywić tylko zemstę i czynią wam tylko zarzuty. (152,22-28)
36. Legiony Istot z ciemności dostały się pomiędzy ludzi jak chmura gradowa, powodując załamania, chaos w myślach i zaciemniając ludzkie serce. I chociaż ta ludzkość ma broń, aby się przed tymi podstępnymi atakami chronić, jedni nie potrafią jej używać, a inni nie mają nawet pojęcia o jej posiadaniu. (240,53)




Sądzę, że na razie jest to wystarczająca ilość materiału do dyskusji i rozważania , jak powinniśmy bronić się, aby nie ulegać tym wpływom.
Wiedza o ich istnieniu jest już połową wygranej i dlatego uważam rozpowszechnianie tego Pouczenia za takie istotne

Dobrej nocy

Piotrze!

Świetny monolog Matejanko

Dziękuję Aniu za tak obszerną wypowiedź. Masz rację, należy ją w skupieniu przeczytać i przemyśleć.
Mam dzisiaj mało czasu więc zrobię to później...
Jeszcze raz dzięki

kasandra K80

Dobrze,że znalazłaś te bardzo ciekawe materiały "Kościół i egzorcyzmy".

matejanka

A ja znalazłem bardzo ciekawą spirytystkę Annę.Z jej strony pochodzą te fragmenty: here

Wieczór Wybrzeża - "Rozmawiająca z duchami"

Największą przygodą jej życia jest spirytyzm. Stałe poznawanie wielkiej niewiadomej, jaką jest dla nas Tamten Świat, jest fascynujące. Ale nie każdy może się tym zajmować... To nie jest zabawa. Potrzebna jest odwaga, stanowczość, silny charakter i chęć niesienia pomocy zarówno ludziom, jak i błądzącym duszom.

Dlaczego zajmuję się spirytyzmem? Duchy powiedziały mi kiedyś, że po to się urodziłam, żeby pośredniczyć między żyjącymi a energiami ludzi zmarłych. Duchy także potrzebują pomocy. Wiele z nich po śmierci błąka się, nie mogąc opuścić naszego świata i przejść w wyższe rejony. Są to tak zwane duchy trzeciego rzędu
- dusze samobójców, morderców, ludzi zmarłych w stanie nieświadomości. Ktoś musi im pomóc, wytłumaczyć, że ich miejsce jest już gdzie indziej, odprowadzić do Jasności. W ten sposób można uwolnić ludzi i pomieszczenia od dokuczliwych duchów, o co jestem często proszona.

Ostatnio zwróciło się do mnie z prośbą o pomoc pewne małżeństwo. Ojciec tej kobiety zmarł z powodu nadużycia alkoholu. Po jego śmierci córka przeniosła do swego mieszkania regał, będący własnością zmarłego. Od tego czasu...zaczął się horror.
Duch regularnie pojawiał się w mieszkaniu, czerpał energię od córki lub zięcia, a potem przechodził do drugiego pokoju, skąd słychać było odgłosy walenia siekierą w regał. Kiedy ci ludzie przyjechali do mnie, byli u kresu wytrzymałości. Pojechałam do tego mieszkania i pomogłam w odprowadzeniu ducha. W takich sytuacjach pojawia się zwykle mój opiekun z zaświatów, anioł wyższego rzędu, który tłumaczy niesfornym duchom, gdzie jest ich miejsce.

Jestem tylko pośrednikiem...doprowadzającym do ich spotkania. Z każdego takiego seansu sporządzana jest dokumentacja z podpisami uczestników. Mam wiele pisemnych podziękowań za uwolnienie od złośliwych duchów.

Przy egzorcyzmach muszą być ze mną co najmniej dwie osoby, z których jedna przez cały czas wszystko notuje. Konieczna jest stała kontrola nad przebiegiem seansu. W protokole są też zapisane odpowiedzi duchów na stawiane im pytania, a potem tylko "odhaczamy" to, co się sprawdziło.

Mam swoich opiekunów...w zaświatach i z nimi kontaktuję się najczęściej. Są to dusze mego zmarłego ojca i brata, którym towarzyszy mój duchowy przewodnik. Właściwie obecni są w moim mieszkaniu bez przerwy i przy nich czuję się bezpiecznie. Duchy bywają różne i trzeba umieć się przed nimi zabezpieczyć.

Gdy przeprowadzam seans, zmienia się aura mego mieszkania i dla zabłąkanych dusz jest ono wówczas jak latarnia morska dla rozbitków - ciągną do niego jak ćmy do światła. Do takiego kontaktu dążą przede wszystkim duchy najniższego rzędu i ochrona przed nimi jest konieczna. Po seansie zawsze odcinam się od ducha, każąc mu odejść. Jedyny ślad, który pozostaje, to pisemny protokół.

Jeśli duch się ociąga......pomagają mi moi bliscy, a także naczelny opiekun, który po raz pierwszy ukazał mi się gdy miałam sześć lat. Leżałam już w łóżeczku i zasypiałam, gdy w pewnym momencie zobaczyłam Anioła Stróża, unoszącego się nad stojącą w rogu pokoju maszyną do szycia. Był taki jak na obrazkach, w białej szacie i ze skrzydłami. Obudziłam całą rodzinę, wszyscy zbiegli się, zapalili światło, a on cały czas tam był, choć widziałam go tylko ja. W końcu kazali mi uspokoić się i spać. Ze strachu posiusiałam się do łóżka, bo gdy otwierałam oczy, widziałam go w tym samym miejscu. Zniknął dopiero nad ranem, gdy zaczęło się robić widno. Było to swego rodzaju naznaczenie.

Szpitale i cmentarze

...to szczególne miejsca, w których przebywa wiele nie odprowadzonych dusz. Czułam je i prawie fizycznie słyszałam ich głosy, gdy szły za mną po piętrach. Przy wróżeniu także czasami pomagają mi duchy - gdy rozkładam karty wpadam na pewne fale i mówię rzeczy, których - opierając się wyłącznie na kartach - nie mogłabym powiedzieć, bo tego w nich nie widać.

Największą przygodą mego życia

...jest jednak spirytyzm. Stałe poznawanie wielkiej niewiadomej, jaką jest dla nas Tamten Świat, jest fascynujące. Ale nie każdy może się tym zajmować - ostrzegam. To nie jest zabawa, potrzebna jest odwaga, stanowczość, silny charakter i chęć niesienia pomocy zarówno ludziom, jak i błądzącym duszom. Z pewnością nie mogłabym tego robić bez opieki tych, których kochałam, a którzy już odeszli z tego świata.

- Wspomniała pani o swym duchu -Opiekunie, czy to ktoś w rodzaju anioła?

- To, mówiąc najprościej, duch wyższego rzędu; każdy ma swojego ducha -stróża. Ja z moim potrafię się bardzo dobrze porozumieć. To znakomity pośrednik. Potrzebuję najwyżej pięciu minut, by odszukać duszę wezwaną podczas seansu. Nigdy się na nim nie zawiodłam.

- Czy te duchy wyższego rzędu żyły kiedyś na ziemi, w ludzkich ciałach?
- Tak. Mój to już się teraz nauczył, ale z początku zdarzało mu się mówić dość specyficznym językiem. Np. "stanie się to roku pańskiego 1997" lub "seans z wami uważam za owocny". Czasem trzeba było się nieźle nagłowić, by zrozumieć, co naprawdę ma na myśli. Przy diagnozowaniu jednej pani usłyszeliśmy, że "jak usunie łyka, będzie dobrze". I cóż to te "łyka"? W końcu okazało się, że kobieta ma mięśniaki.

- Z tego co wiemy, pani nie tylko współpracuje z duchami, ale również je... eksmituje. Z nawiedzonych domów, z nawiedzonych ludzi. Czy to niebezpieczne?
- Jeszcze jak! Ostatnio pewna opętana dziewczyna goniła mnie wokół stołu. Zabiję cię! Zabiję - krzyczała. To rzeczywiście było niewesołe. Uciekałam i modliłam się, by nie wyjść z tego z podbitym okiem. To było o tyle istotne, że za trzy dni w Elblągu, miałam wygłosić wykład pod tytułem: "Kochajmy duchy - one są wśród nas"...

- A więc niektórych duchów nie da się polubić?
- Proszę pana, z duchami jest jak z ludźmi. Są dobre duchy i złe duchy. Jaki kto był za życia, taki jest i po śmierci. Cechy charakteru pozostają. Także te wredne.

- Co pani robi, gdy spotka wrednego ducha? Wymierza mu klapsa?
- Duchowi trzeba wytłumaczyć, że dla jego własnego dobra będzie lepiej, gdy odejdzie. Duch musi poczuć, że zależy nam na jego dobru. Przypadek, o którym wspominałam, był dość specyficzny. Ta dziewczyna, dziś dwudziestodwulatka, została opętana przez ducha, gdy miała lat 15. Prawda jest taka, że ona już nie umie bez niego żyć. Jej twarz nabrała męskich rysów; dziewczyna chodzi w spodniach, z krótkimi włosami. Kiedy udało nam się wykurzyć z niej lokatora (niestety nie na długo), dostała dziecinną buzię, ale także całkowicie straciła pewność siebie. Nie wiedziała jak żyć i zaczęła tęsknić do tego, co było. Siedem lat to prawie jak małżeństwo. Z tym, że z duchem nie da się wziąć rozwodu. Trzeba go wypędzić.

- I wypędziła go pani?
- Ta sprawa jest w toku. Jeśli mi się powiedzie, uznam to za spory sukces.

- Pani Anno, z tego co pani mówi wynika, że "po tamtej stronie" wcale nie jest lepiej niż tu. Duchy kłamią, przeklinają, bywają głupie i zawistne...
- Cóż, duchy nie różnią się aż tak bardzo od ludzi. Proszę pana, zdarzają się nawet duchy -podrywacze. Mówi taki dziewczynie, że ma piękne oczy, a potem np... łapie za pupę.

- ??
- Jeżeli dana pani jest medialna, to to czuje. Zdarza się, że taki pocałuje w policzek, weźmie za rękę.

- A czy możliwy jest romans z duchem?
- Znam panie, które twierdzą, że możliwy jest stosunek fizyczny z duchem. Mówią nawet, że to lepsze niż z... żywym mężem. Mnie już nic nie dziwi w tych sprawach. Wiem co myśleć, gdy np. pies łasi się do pustej wersalki. Albo kot robi ósemki pomiędzy czyimiś nieistniejącymi nogami. To jest dla mnie najzupełniej normalne. Kiedyś jeden duch przeszkadzał córce spać, a musiała wcześnie rano wstać do szkoły. Weszłam więc i mówię: "Chodź do mnie, dziewczynki muszą spać".

- I usłuchał?
- Był, widać, dobrze wychowany. Zresztą do duchów mam szczęście. Mój Opiekun też jest duchem na poziomie. Nie zdarza mu się skłamać czy zakląć.

- Pani Anno, co według pani wpłynęło na tak złą reputację duchów, że jeszcze dzisiaj wiele osób na myśl o nich dostaje gęsią skórkę?
- To jest strach, moim zdaniem, zupełnie nieuzasadniony. Owszem, zdarza się, że zły duch stąd nie odchodzi, pokutuje i odgrywa się na ludziach. Ale podejść do tego trzeba, jak do choroby. Temu indywiduum trzeba pomóc, wytłumaczyć wszystko jak dziecku. Trzeba ducha przekonać, żeby odszedł, wskazać mu drogę, dać opiekuna. I wtedy on się w nowym środowisku zaaklimatyzuje. Znam ludzi, którzy wyganiają i myślą, że jest po sprawie. To błąd! Duch i tak wróci, albo pójdzie do sąsiadów. To są półśrodki.

LETARG DUSZY

Proces przejścia duszy w stan odpoczynku, jego głębokość i regularny rozwój może zostać zaburzony przez osoby, które pozostały na Ziemi. Dusza, która chce coś przekazać, albo dręczy ją cierpienie bliskich (szczególnie, kiedy słyszy ich lamenty i wołania) stara się przezwyciężyć stan, któremu ulega i podejmuje zdesperowane próby powrotu na Ziemię. Analogicznie, rozpacz żałobników przeszkadza duszom, które rozpoczęły odpoczynek. W konsekwencji śpiące dusze budzą się i starają odpowiedzieć bliskim, albo przynajmniej wchodzą w stan częściowego przebudzenia, opóźniając jego naturalny proces. Właśnie takie na wpół rozbudzone dusze często zdradzają swoją obecność podczas seansów spirytystycznych.

Nasze egoistyczne cierpienie, nasze prośby, są częstą przyczyną wielkiego cierpienia i smutku drogich nam zmarłych, chyba że – świadomi prawdziwego stanu rzeczy – odrzucą wołanie nawet ze strony tych, których kochają. Znane są przypadki dusz, które latami walczyły z letargiem, aby być w pobliżu bliskich, którzy zostali na Ziemi; rezultatem był bezsensowny ból i smutek dla obu stron. Powinniśmy unikać opóźniania, przez nasze egoistyczne potrzeby, rozwoju tych, którzy odeszli w zaświaty: pozwólmy im odpoczywać w oczekiwaniu na moment transformacji. W innym razie przyczynimy się do tego, że będą umierać wiele razy.
Kto prawdziwie kocha i to rozumie, wstrzymuje się od błędnego postępowania, ponieważ miłość i zrozumienie nakazują, aby pozwolić duszy odejść w pokoju i zaznać zasłużonego odpoczynku, po którym osiągnie swój pełen rozwój. Ten okres letargu duszy przypomina stan płodu w łonie matki: śpi, aby obudzić się w pełni sił. Istnieje również inna faza tego szczególnego etapu rozwoju duszy: jedynie dusza kogoś, kto zmarł z przyczyn naturalnych – o ile się jej nie przeszkadza – natychmiast zapada w letarg. Ci którzy umierają śmiercią nagłą, np. są zamordowani, przez pewien czas są przebudzeni i w pełni sprawni umysłowo. Często nie zdają sobie sprawy z tego, że są martwi, ani co im się stało. Przez krótki czas zachowują pamięć o życiu ziemskim, oraz mogą widzieć i słyszeć co się wokół nich dzieje za pomocą zmysłów astralnych. Nie mogą uwierzyć, że opuścili ziemskie ciało i są z tego powodu boleśnie zdumieni.
Byliby bardzo nieszczęśliwi w dniach poprzedzających sen, gdyby nie astralna pomoc ze strony błogosławionych dusz pochodzących z wyższych poziomów astralnych, które – gromadząc się wokół nowo przybyłych - informują o ich prawdziwym stanie, ofiarując słowa pociechy i rady, oraz asystując im do chwili, aż wejdą w stan letargu niczym zasypiające zmęczone dziecko. Pomocnicy ci są niezawodni i ten, kto umrze nagłą śmiercią – dobry czy zły – nie zostanie zostawiony sam sobie, gdyż wiedzą oni, że wszyscy są dziećmi Boga, duchowymi braćmi i siostrami. Istnieli ludzie, którzy rozwinęli w sobie wielką duchową siłę. Oni to czasowo opuszczali swoje ciało fizyczne (pozostając w ciele astralnym), aby pomóc i doradzać przy okazji wielkich katastrof (jak powódź w Johnstown, czy zatonięcie Titanica) lub po wielkich bitwach, kiedy potrzeba ich szybkiej pomocy i rady.

Dusze ludzi, którzy umarli we wspomniany sposób oczywiście zapadają w letarg stopniowo, jak w przypadku tych, którzy zmarli śmiercią naturalną. Innym cudownym fenomenem jest przywołanie całej przeszłości duszy niczym wielkiej panoramy, która rozpościera się przed jej mentalnym wzrokiem zanim zapadnie w letarg. Mistrzowie uczą, że trwa to nieskończenie krótki okres czasu, chwilę, o której można mówić jak o punkcie w czasie. Mimo to, w tej właśnie chwili dusza widzi przebieg jej ziemskiego życia. Pojawiają się, scena po scenie, od dzieciństwa do wieku starczego, tak najmniej ważne, jak i największe wydarzenia, oddane z najdrobniejszymi szczegółami. Podświadome poziomy pamięci zdradzają do końca swoje sekrety, niczego nie ukrywając. Poza tym dusza, z wysublimowaną bystrością, jest w stanie zrozumieć znaczenie, przyczynę i konsekwencje każdego wydarzenia z jej życia. Może zatem dokonać analizy oraz ocenić siebie i swoje czyny niczym wszechwiedzący i sprawiedliwy sędzia.
W rezultacie tego procesu czyny popełnione w minionym życiu zostają skupione i odbite w duszy, stając się przez to nasionami, z których wyrosną w przyszłości lepsze owoce. Nasiona te służą powstaniu charakteru osoby w jej kolejnym życiu, na ile pozwolą jej na to nowe cechy i pragnienia. Temu, kto zaprzecza możliwości ogarnięcia w jednej chwili wydarzeń z całego życia, odpowiadamy, że według psychologów jest to możliwe również w życiu ziemskim. Miały bowiem miejsce liczne przypadki, w których ludzie śnili wydarzenia rozgrywające się na przestrzeni wielu lat. W zwykłych snach element czasowy jest praktycznie zredukowany do bardzo małej jednostki, zaś w stanie o którym mówimy koncentracja mentalna jest do tego stopnia zintensyfikowana, że w jednej chwili można ogarnąć okres najdłuższego nawet życia. Dusza zapadająca w letarg zabiera ze sobą skoncentrowane wspomnienie całego życia, w którym zawarte są nasiona jej pragnień, ambicji, sympatii czy antypatii, skłonności i niechęci. Te nasienne ideały szybko zaczynają wzrastać, produkując kwiaty i owoce.
Objawiają się one nie tylko w przyszłych wcieleniach, ale również w życiu duszy w sferze astralnej. Przezorna Natura nie żąda bowiem od duszy, aby doświadczała i przezwyciężała wszystkie swoje skłonności w przyszłych wcieleniach, ale sprawia, że wiele z tych silnych impulsów manifestuje się i wyczerpuje w sferze astralnej tak, że dusza może zostawić je za sobą, kiedy narodzi się do nowego ziemskiego życia. W tej radosnej perspektywie letarg duszy jest niezbędny. Podczas jego trwania dusza jest przygotowywana do wejścia w życie astralne i do swojej manifestacji. Letarg jest niezbędny duszy na tym etapie jej rozwoju, niczym sen dla nienarodzonego jeszcze dziecka w łonie matki. Niektórzy powierzchowni ludzie wyrażali obawy przed letargiem duszy, lękając się snu w nieznanym miejscu, wśród nieznanych stworzeń i rzeczy. Lecz obiekcja ta dla wykształconego okultysty jawi się infantylna, ponieważ wie on, że nie istnieją w Naturze byty, które byłyby tak gorliwie i całkowicie chronione, jak śpiące w wielkiej sferze astralnej dusze. Są tak bardzo chronione przed wszelkimi grożącymi im niebezpieczeństwami, że tylko totalna rewolucja świętych praw Natury mogłyby je wystawić na cios. Należy pamiętać, że znajdują się one nie w jakimś miejscu, ale w stanie, w takich warunkach, że żaden zły i szkodliwy wpływ nie może się do nich nawet zbliżyć. Obyśmy my tu na Ziemi byli tak chronieni! Zdaje się, że niemal wszystkie siły Natury zjednoczyły się by je pilnować i chronić.
Jak głosi indyjska maksyma: „Nawet bogowie na ich wzniosłych tronach nie mają żadnej mocy ani władzy nad śpiącymi duszami”.
Ten kto w swoich poglądach na temat zaświatów uległ wpływom teologii i uznał koncepcję letargu duszy za dziwną i nadzwyczajną, odpowiadamy, że wystarczy krótka refleksja, aby zauważyć, że u źródeł przekonań klasycznej teologii można odnaleźć ukryte aluzje do tej cudownej koncepcji odpoczynku, jakiego dusza – po ciężkim życiu – potrzebuje przed kolejnym wcieleniem. „Odpoczywa snem sprawiedliwego”, „Tu odpoczywa zmęczony podróżnik”, „Odszedł ku wielkiemu odpoczynkowi” - te, oraz liczne inne sformułowania są próbą wyrażenia koncepcji – naturalnej dla człowieka – istnienia okresu odpoczynku udzielonego duszy. Idea odpoczynku po życiowych trudach i burzach jest tak bardzo naturalna oraz instynktowna, że stanowi najsilniejszą inklinację i przekonanie człowieka w odniesieniu do koncepcji śmierci. Jest równie silna jak przekonanie o istnieniu życia po śmierci. Jednak jej wytłumaczenie można znaleźć jedynie na wyższych poziomach wiedzy okultystycznej. Duża, która wie o istnieniu i naturze okresu letargu będzie szczęśliwa na myśl o nim. Ten okres przyszłej egzystencji będzie dla niej wspaniałym balsamem i wzbudzał on będzie w niej uczucia, jakie wyraził autor starożytnej pieśni: „Spokojny i pogodny odpocznę w ukrytej kołysce”. Pogodny odpoczynek w głębinach oceanu życia; spokój, pewność i poczucie bezpieczeństwa – oto cechy letargu w którym znajduje się dusza w sferze astralnej. here

BARDZO TRUDNE EGZORCYZMY

Podam jeszcze dwa przykłady ciężkiego opętania przez ducha złośliwego i strzygę czyli ducha z innej planety lub innego wymiaru . Przybyła do mnie któregoś dnia kobieta o imieniu Wiesława . W jej oczach widziałem lęk , bardzo silny niepokój. Mówiła szybko patrzyłem na nią trzecim okiem ( jasnowidząco ) . Jej aura była nie tylko szara , lecz momentami przejawiały mi się silne plamy czerni i brudnej czerwieni . Jej strach i niepokój był tak wielki , że trudno jest mi to opisać. Opowiadała mi że była już u kilku egzorcystów księży . Była w Pelplinie , Częstochowie na Jasnej Górze i w innych miejscach w Polsce i Niemczech . Kobieta ta mieszka na stałe w Niemczech w okolicach Westwalii .Straciła już prawie wszystko co miała , aby pozbyć się tego co ją opętywało . Żadne sposoby innych egzorcystów nie przyniosły oczekiwanego efektu. Egzorcyści , którzy jej próbowali pomóc , tylko rozwścieczyli tego ducha a nie mogli go przeprowadzić do światła. Zło było tak silne, że nie tylko atakowało jej świadomość , ale wyrywało i prostowało jej włosy we wszystkich częściach ciała a nawet włosy częściowo zostały wciągane pod skórę. Było to coś tak silnego i przebiegłego , miało tak wielką siłę przeciwstawiania się, że wzbudzało również niepokój we mnie czy z tym sobie poradzę ...
here

Kochani!

Dziękuję Angelo za zamieszczenie tych materiałów.
Należy jednak pamiętać zawsze o tym, że papier jest cierpliwy i wszystko można napisać , choć nie wszystko musi być obiektywną prawdą.

niestety tak jak nasze materialne, ziemskie życie zostało skomercjalizowane, również dobrze "sprzedaje się duchowy towar" czyli wszelkie wróżby, przepowiednie, i objawienia!

Odróżnienie prawy od fałszu nie jest łatwe, gdyż wielu posiadających prawdziwe Dary Ducha po prostu zeszło ze ścieżki Światła automatycznie stając się sługami ciemności i wnosząc chaos zamiast spirytualnej prawdy!

nie oznacza to, że za takie uważam powyższe wypowiedzi, ale zawsze musi się obudzić nasza czujność , gdy sprawy duchowe służą mamonie!

W Trzecim Testamencie zostało umieszczone ostrzeżenie wobec nowych uczniów :
Biada temu, który z duchowej wiedzy lub duchowych darów(np dar uzdrawiania) uczyni sobie źróło utrzymania lub wywyższanie siebie nad innymi braćmi-taki od razu przestaje być uczniem Chrystusa i nie należy go słuchać choć częsciowo może nawet mówić prawdę.

jednak pomiedzy prawdę wsiewa złe nasienie kłamstwa a przez to jego przekaz służy tylko sianiu chaosu, podziałów i zaciemnianiu Duchowej Prawdy!

Ale jeszcze raz podkreślam , że nie oceniam negatywnie zamieszczonych przez Angelo fragmentów , a jednynie namawiam do zdystansowanej ich oceny i weryfikacji.

ja oczywiście weryfikuję je w świetle TT i to co nie jest zgodne z jego wymową odrucam jako plewy.

W oczy rzuca mi się od razu wypowiedź na temat letargu duszy , który owszem istnieje, ale nie tak , jak to opisuje owa wróżka.

w tym celu zacytuję parę zdań z TT a wy ocencie czy te wypowiedzi można uznać za spójne


Sen Śmierci

34. Nie istnieje, tak jak to rozumie wasza ziemska natura, spokój ducha. Odpoczynek, który Ducha oczekuje jest aktywnością, uwielokrotnieniem w czynieniu dobra jest wykorzystaniem każdego momentu
Wtedy dusza odpocznie, uwolni się od cierpienia i czynienia sobie wyrzutów, pokrzepi się poprzez czynienie dobra, wzmocni się poprzez, miłość do Stwórcy i rodzeństwa.

35. Zaprawdę powiadam wam, gdybym pozostawił waszą Duszę w bezczynności, aby spoczywała tak jak wy sobie spoczynek na ziemi wyobrażacie, opanowałaby ją ciemność rozpaczy i strachu; gdyż życie i światło duszy, jak również jej największe szczęście jest to praca, walka i nieustająca aktywność.

36. Dusza, powracająca z ziemi do "krainy Ducha", która przynosi odciśnięte przez siebie zmęczenie ciała i szuka w zaświatach łoża do odpoczynku, aby spoczywać, zapomnieć i zatrzeć ślady walk życia - ta będzie się czuć jak najnieszczęśliwsza istota i nie odnajdzie ani pokoju ani błogości, aż obudzi się ze swojego letargu, spostrzeże swoją pomyłkę i uniesie się do duchowego życia, które jest takie jak wam właśnie powiedziałem- miłość, działanie, nieustająca walka na ścieżce prowadzącej do doskonałości. (317, 12-14)


I jeszcze dorzucam fragment na temat tego czym letarg duszy naprawdę jest

Zbawczy Czyn Jezusa w zaświatach

47. W pierwszych czasach ludzkości, jej duchowy rozwój był tak niewielki, że jej (niedostateczne) wewnętrzne poznanie o życiu duszy po cielesnej śmierci i (brakująca) wiedza jej ostatecznego przeznaczenia sprawiły, że dusza podczas opuszczania powłoki cielesnej wpadała w głęboki sen, z którego tylko powoli się budziła.
Lecz, gdy Chrystus stał się człowiekiem w Jezusie, aby wszystkim duszom dać swoją Naukę, jak tylko wykonał swoje zadanie pomiędzy ludźmi, wysłał swoje Światło do wielkich zastępów istot, które od początku świata oczekiwały Jego przybycia, aby zostać uwolnione ze swojego zatracenia i móc się wznieść do Stwórcy.

48. Tylko Chrystus mógł rozjaśnić tę ciemność, tylko Jego Głos mógł, te śpiące dusze, obudzić dla ich rozwoju.
Gdy Chrystus umarł jako człowiek, Boski Duch wniósł Światło do Duchowych Światów i nawet do grobów, z których wyszły te dusze, które spały przy swoich ciałach. Te istoty wędrowały w ową noc przez świat, czyniąc się widzialnymi dla ludzkiego spojrzenia, jako świadectwo, że Zbawca był Życiem dla wszystkich istot i że Duch jest nieśmiertelny. (41,5-6)

49. Mężczyźni i kobiety odbierali znaki i wołanie z zaświatów. Zarówno starsi jak i dzieci byli świadkami tych zjawisk. W dniach, które poprzedzały śmierć Zbawiciela na krzyżu, wdarło się Niebiańskie Światło do serc ludzi -to istoty z Duchowej Doliny wzywały serca ludzi-
a w dniu, w którym Mistrz wydał ostatnie tchnienie jako człowiek, Jego Światło dotarło do wszystkich jaskiń i kątów w materialnych i duchowych domostwach, w poszukiwaniu istot, które Go od długiego czasu oczekiwały. Zmaterializowane dusze, zagubione i chore istoty, które zeszły z drogi, związane kajdanami wyrzutów sumienia, wlokące ze sobą ciężary niesprawiedliwości, i inne dusze, które sądząc, że są martwe, były przywiązane do swoich ciał, wszystkie obudziły się ze swojego głębokiego snu i wzniosły się do życia.
50. Lecz zanim opuściły ziemię, dały tym, którzy byli ich krewnymi, potwierdzenie swojego zmartwychwstania i istnienia.
W ten sposób, w ową noc smutku i żałoby, świat przeżył ich manifestacje

51. Ludzkie serca drżały, a dzieci płakały widząc tych, którzy od dawna byli martwi, a w tych dniach tylko na jeden moment powrócili, aby złożyć świadectwo o tym Mistrzu,-który zszedł na ziemię, aby rozrzucać swoje nasienie życia i jednocześnie uprawiać duchowe pola, które były zamieszkiwane przez nieskończoną ilość duchowych istot będących również Jego dziećmi, a które On uzdrowił i uwolnił z nieświadomości. (339,22)

52. Gdy opuściłem Moje ciało, wstąpił Mój Duch do Duchowego Świata, aby mówić do nich Słowami Prawdy. Tak jak u was, mówiłem do nich o Boskiej Miłości, gdyż Ona jest prawdziwym Poznaniem Życia.



pozdrawiam

Witaj Aszug!

Witaj Aszug!