Krótko po wizycie apostoła Pawła w Galacji do założonych przez niego wspólnot przybyli nowi głosiciele Ewangelii, domagając się od nawróconych zachowywania przepisów rytualnych i ceremonialnych Starego Testamentu, w szczególności zaś obrzezania. Nowinkarze ci, będący prawdopodobnie chrześcijanami żydowskiego pochodzenia, zwani "judaizującymi", domagali się zachowania Prawa Starego Testamentu jako warunku nieodzownego do usprawiedliwienia i zbawienia. Wprowadzili oni wielki zamęt w umysłach Galacjan, którzy wskutek tego znaleźli się w rozterce. Byli bliscy porzucenia Ewangelii głoszonej przez Pawła i zwrócenia się ku innemu, rzekomo pełniejszemu poselstwu judaizujących.

Jedną z wielkich kwestii tej księgi jest pytanie: dlaczego cierpią ludzie sprawiedliwi, prawi? Wydaje się, że Księga Hioba nie udziela pełnej odpowiedzi na to pytanie, podaje  jeden z powodów cierpienia, dotykającego ludzi prawych. Dlaczego musiał cierpieć tak prawy człowiek jak Hiob? Odpowiedź na to pytanie przynosi wnikliwe przestudiowanie treści całej księgi.

Księga Estery jest w pewnym sensie najbardziej niezwykłą księgą biblijną. Nie pojawia się w niej ani razu imię Boga; autor księgi konsekwentnie unika jakiejkolwiek wzmianki o Bogu. Wspomina się tu natomiast aż 192 razy króla perskiego, najpotężniejszego władcę ówczesnego świata. Nie zawiera ta księga ani jednej modlitwy, skierowanej do Boga, mówi natomiast o pogańskich przesądach i o szczegółach życia dworu wielkiego pogańskiego monarchy.