Popieramy kreacjonizm – nie wierzymy w ewolucję wynika z badań Fundacji BBVA. Podobne poglądy na stworzenie człowieka i wszechświata mają Amerykanie.

Rząd Izraela postanowił napełnić rzekę Jordan odsoloną morską wodą. Przez 10 lat corocznie do rzeki wpompowywane będzie 150 mln metrów sześciennych wody. Projekt wesprą ewangelikalni chrześcijanie.

Żydowska wersja Starego Testamentu jest bardziej jednolita i dokładna, aniżeli redakcje chrześcijańskie i samarytańskie - twierdzi izraelski biblista Menachem Cohen z telawiwskiego Uniwersytetu Bar Ilan.

"Historie aktualne. Zrozumieć Stary Testament" to książka poświęcona tekstom starotestamentowym.

Odkrycie, którego dokonała włoska filolog w bibliotece w Monachium,  ogłoszone wczoraj przez  Bayerische Staatsbibliothek, bardzo prawdopodobnie zostanie uznane za wydarzenie stulecia.

Podobnie jak Pierwszy, najdłuższy i najlepiej znany List św. Jana, także dwa następne listy zamieszczone w końcowej części Nowego Testamentu pochodzą od Jana Apostoła, ukochanego ucznia Jezusa. Jan żył najdłużej z grona dwunastu uczniów - apostołów Jezusa i najprawdopodobniej jego listy pochodzą z końcowego okresu jego życia. Pisane były pod koniec pierwszego wieku naszej ery. Zgodnie z tradycją, Jan przebywał wtedy w Efezie i tam powstały wszystkie jego listy.

Micheasz to popularne imię hebrajskie (Mikajah). Znaczy ono: „Kto jest jak Jahwe?”. Imię to pojawia się na kartach Biblii wielokrotnie. Np. w I Księdze Królewskiej czytamy o Micheaszu, który żył i prorokował w czasie, gdy działał w Izraelu uczeń Eliasza, Elizeusz, a władzę sprawowali król izraelski Achab i król judzki Jehoszafat. Prorok o imieniu Micheasz zapowiedział wtedy klęskę króla Achaba (I Król. 22, 8 – 40). Działo się to w połowie IX wieku przed Chrystusem. Nie jest to więc ta sama postać, co Micheasz, autor księgi ST, jeden z dwunastu proroków „mniejszych”.

W końcowej części Nowego Testamentu zamieszczone są trzy listy Jana Apostoła. Pierwszy z nich, najdłuższy, nie ma właściwie formy listu. Brak w nim adresu, pozdrowień oraz imienia autora. Pismo to faktycznie jest jednak listem, na co wskazują takie zwroty, jak: "piszę wam to" oraz nazywanie czytelników "dziećmi". Świadczy to o bardzo osobistym, bliskim stosunku autora do czytelników.

Jonasz jest postacią historyczną. Wzmiankę o tym proroku znajdujemy w II Księdze Królewskiej (14, 23 - 25): „W piętnastym roku panowania Amasjasza, syna Joasza, króla judzkiego, objął władzę królewską w Samarii Jeroboam, syn Joasza, króla izraelskiego, a panował czterdzieści jeden lat. A czynił to, co złe w oczach Pana, nie odstąpił od żadnego z grzechów Jeroboama, syna Nebata, w które on wciągnął Izraela. Lecz przywrócił Izraelowi granice ciągnące się od wejścia do Chamat aż do Morza Stepowego, zgodnie ze słowem Pana, Boga izraelskiego, które wypowiedział przez swojego sługę Jonasza, syna Amittaja, proroka z Gat-Chefer.”