Drugi List Piotra napisał "Szymon Piotr, sługa i apostoł Jezusa Chrystusa" - jak czytamy w pierwszym wierszu Listu. List ten apostoł Piotr napisał najprawdopodobniej tuż przed swoją męczeńską śmiercią, ok. 67 r. n.e. Z tego względu Drugi List Piotra nazywany jest często jego "łabędzim śpiewem", podobnie jak Drugi List do Tymoteusza zwany jest "łabędzim śpiewem" apostoła Pawła.

Działalność Amosa przebiegała w okresie panowania króla izraelskiego Jeroboama II, syna Joasza, a więc przypadała na lata 782 – 753 przed Chrystusem. Prorokami współczesnymi Amosowi byli Jonasz i Ozeasz, działający w północnym królestwie Izraela oraz Izajasz i Micheasz, prorocy królestwa południowego, judzkiego. Pierwsza połowa VIII w. p.n.e. była okresem pomyślności i dobrobytu w państwie izraelskim. Zamożniejsze rodziny zaczęły prowadzić beztroskie, wystawne życie, obniżyły się standardy moralne i religijne, szerzyła się niesprawiedliwość społeczna. Przeciwko tym zjawiskom wystąpił prorok Amos.

Pierwszy List Piotra został napisany przez apostoła Jezusa Chrystusa, Szymona Piotra. Wiele wskazuje na to, że Piotr napisał ten list w czasie pierwszej fali prześladowań chrześcijan przez Nerona, pomiędzy 64 a 67 r. n.e. List ten powstał więc w końcowym okresie życia apostoła, najprawdopodobniej na krótko przed jego męczeńską śmiercią.

Proroctwa Joela dla osoby niezorientowanej, nie znającej Biblii, mogą wydawać się mało ważne. Zapisane są przecież w trzech krótkich, niepozornych rozdziałach. A jednak księga ta porównywana bywa do bomby atomowej; pomimo małej objętości zawiera ogromny potencjał przemieniającej, Bożej mocy.

Ozeasz jest pierwszym z dwunastu proroków Starego Testamentu nazywanych „mniejszymi”. Za proroków „wielkich” uważa się Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela i Daniela. Natomiast począwszy od Ozeasza, po Malachiasza, określa się proroków mianem „mniejszych”. Jest to jednak podział umowny. Właściwie wszystkich proroków Starego Testamentu możemy nazywać wielkimi. Wszyscy byli wybranymi przez Boga posłańcami, przekazującymi jego wolę, jego wyroki, w poselstwie każdego z nich zawarte są niepowtarzalne, bezcenne, niezwykle ważne prawdy.

Jest w Nowym Testamencie księga, która w szczególny i fascynujący sposób ukazuje, jak proroctwa i symbole Starego Testamentu urzeczywistniły i urzeczywistniają się w osobie Jezusa Chrystusa.

Chodzi o List do Hebrajczyków. Niezwykły to i fascynujący fragment Nowego Testamentu. Prawdziwą przygodą i wspaniałym uzupełnieniem , dopełnieniem lektury Starego Testamentu jest lektura tego właśnie listu.

Chrystus jako ofiara, jako zadośćuczynienie za nasz grzech. Chrystus jako nasz arcykapłan, nieustannie orędujący za nami. Odpocznienie w wierze, jako wypełnienie się obietnicy wejścia do Ziemi Obiecanej... to tylko niektóre z tematów, których pełne rozwinięcie znajdziemy właśnie tutaj, w Liście do Hebrajczyków.

Księga Daniela to jedna z najbardziej poruszających, fascynujących ksiąg Pisma Świętego. Ze względu na zawartość wielu treści proroczych zaliczana jest do ksiąg prorockich, choć w Biblii hebrajskiej znajduje się w ostatniej części zbioru, wśród „Ketubim”, czyli „Pism”.

Ezechiel zaliczany jest do grupy proroków „większych”. Jego imię (hebr. Jechezqel) znaczy: „Bóg jest mocny”, albo „Bóg czyni mocnym”. Charakter jego proroctw najlepiej określa symboliczne widzenie, w którym Bóg kazał mu połknąć zwój z wypisanymi na nim słowami: narzekania, wzdychania i biadania (2, 8 – 3, 3). 

Listy do Tymoteusza i List do Tytusa stanowią grupę pism apostolskich zwanych "Listami Pasterskimi". Mają one charakter duszpasterski. Apostoł Paweł pragnie przekazać Tymoteuszowi i Tytusowi porady i pouczenia dotyczące sprawowania opieki nad wspólnotami wczesnego Kościoła. Chociaż listy te są adresowane do konkretnych osób, mają ogromną wartość dla całego chrześcijaństwa.