Oryginalna, hebrajska nazwa Księgi Psalmów to, w wolnym tłumaczeniu,  "Księga Uwielbienia", "Księga Chwały".  Nazwa   "psalm"   pochodzi  z  greckiego  określenia "psalmos" i  jest  odpowiednikiem  hebrajskiego słowa  "mizemor". Oznacza poetycki utwór religijny wykonywany przy akompaniamencie instrumentów strunowych.

Krótko po wizycie apostoła Pawła w Galacji do założonych przez niego wspólnot przybyli nowi głosiciele Ewangelii, domagając się od nawróconych zachowywania przepisów rytualnych i ceremonialnych Starego Testamentu, w szczególności zaś obrzezania. Nowinkarze ci, będący prawdopodobnie chrześcijanami żydowskiego pochodzenia, zwani "judaizującymi", domagali się zachowania Prawa Starego Testamentu jako warunku nieodzownego do usprawiedliwienia i zbawienia. Wprowadzili oni wielki zamęt w umysłach Galacjan, którzy wskutek tego znaleźli się w rozterce. Byli bliscy porzucenia Ewangelii głoszonej przez Pawła i zwrócenia się ku innemu, rzekomo pełniejszemu poselstwu judaizujących.

Księga Hioba otwiera drugą, spośród trzech części Pism ST. Należy do ksiąg mądrościowych, rozdzielających księgi historyczne i prorockie. 

Księgę Estery napisał nieznany nam autor, wiemy jednak, że opowiadanie, które ta księga zawiera, oparte jest na faktach i realiach historycznych. Znajdujemy tu opis pewnego wydarzenia z życia dworu króla perskiego Kserksesa, w którym główną rolę odegrała młoda Izraelitka, Estera oraz jej stryjeczny brat i opiekun, Mardocheusz. Jest możliwe, że to właśnie Mardocheusz (Mordochaj) spisał dzieje Estery.

Nie ulega wątpliwości, że autorem Drugiego Listu do Koryntian jest apostoł Paweł. List ten jest jednym z najbardziej osobistych pism apostoła. Właśnie z tego listu dowiadujemy się najwięcej o życiu Pawła, o trudach, jakie ponosił w swojej apostolskiej służbie, o doświadczeniach, przez jakie przeszedł. Poznajemy życie i odczucia, przeżycia apostoła lepiej niż z jakichkolwiek innych jego pism.

Księga Nehemiasza i Księga Ezdrasza stanowiły w hebrajskim oryginale jedną całość. Księgi te spisał jeden autor, cytując pamiętniki Ezdrasza i Nehemiasza, a także listy, dekrety i inne oryginalne pisma aramejskie i hebrajskie.

I List do Koryntian należy do tzw. "ksiąg nauczających" Nowego Testamentu. Apostoł Paweł, jako prawdziwy nauczyciel, stara się doprowadzić koryncką wspólnotę chrześcijańską do właściwego poznania i zrozumienia wielu ważnych prawd. Mimo to, jego list nie jest wcale rozprawą teologiczną, jest autentycznym listem, skierowanym do określonych ludzi.

Fragment Ewangelii Łk 1,26-38  pomaga nam spojrzeć na tajemnicę wiary, więzi człowieka z Bogiem. Mówiąc inaczej, światło Ewangelii rozjaśnia przed nami to szczególne wydarzenie jakim jest spotkanie Boga z człowiekiem, po którym mówimy teraz wszystko jest nowe, rozpocząłem, rozpoczęłam nowe życie, wybrałem nową drogę życia, mogę być kimś lepszym… Wzorem takiego spotkania jest, to co wydarza się między Bogiem i Marią, Marią a Bogiem. Udajmy się do Nazaretu, miejscu gdzie wszystko się zaczęło. Kiedy Bóg poprzez swoje Anioła spotkał się z Marią.

Na przykładzie przypowieści o "uczcie weslenej" możemy usłyszeć geniusz nauczycielski Jezusa. Geniusz ten polega na tym, że Jezus nauczając poprzez przypowieści jednocześnie i fascynuje i prowokuje swoich słuchaczy.  Fascynuje, bo w prosty sposób uczy nas o Bogu i jego relacji z człowiekiem. Prowokuje, bo wprowadza jakiś niepokój – czyż rozgniewany Król wyrzucający jednego z gości w ciemność nie jest zbyt okrutny? Czy może on być kochającym Ojcem, o którym uczył nas Jezus? Jezus stosując taki zabieg chce nami wstrząsnąć, zainicjować w nas zmianę. Pobudzić i to myślenia i do działania. Zastanówmy się zatem do czego zachęca nas Jezus Chrystus w dzisiejszej Ewangelii.