Problemy odpowiedzialności lekarzy za zawinione doprowadzenie do urodzenia dziecka
Marcin Krzemiński śro, 8 lut 2006, 23:27:13 Odsłon 9,809
W tytule niniejszej pracy pojawił się termin „problem”. Należy zgodzić się z powszechnie przyjętym twierdzeniem, że nie ma obiektu, z którego nie można by zrobić problemu, pamiętać jednak trzeba, że nie każde pytanie zawiera problem. Z całą pewnością liczne problemy związane z odpowiedzialnością lekarzy za zawinione doprowadzenie do urodzenia dziecka, wymagają wnikliwej analizy, choćby dlatego, że coraz częściej stają się udziałem polskich sądów.
Powiadomienia zwrotne (0) Komentarze (4)
W bardzo wielu przesyłanych do serwisu Kosciol.pl i do mnie osobiście listach można spotkać się z pytaniem, czy można orzec nieważność małżeństwa, w przypadku gdy przyczyną jego zawarcia była ciąża. Wyjaśniając, sam fakt zajścia w ciąże kobiety nie powoduje nieważności małżeństwa, ani nie można go wykorzystać jako tytułu nieważności. Zasadniczo każda dorosła osoba winna zdawać sobie sprawę z konsekwencji jakie niesie pożycie cielesne.
Etyka chrześcijańska to nie tylko teoretyczne rozważania. Ostatnia część dotyczy praktycznych problemów takich jak władza, wolność czy konieczność podejmowania wyborów. Co w praktyce oznacza: „Wszystko mi wolno, ale nie wszystko jest pożyteczne. Wszystko mi wolno, ale ja niczemu nie oddam się w niewolę”.
Przestrzeganie tak rozumianego Prawa jest jednak ponad ludzkie siły. Choćbym chciał, nie jestem w stanie pomóc każdemu, kto jest w potrzebie. Choćby dzień miał 365 godzin, nie dam rady uczynić dobrze każdemu. bez względu na moje chęci nie jestem więc w stanie wykonać takiego programu moralnego. Jak mam więc to uczynić? Jezus daje jednak wskazówkę, jak wykonać tak niewykonalne normy zachowania: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy.” (Mat. 22:37-40). Poprzez Miłość jestem w stanie wykonać wszystko. Pomogę ocalić rozpadające się małżeństwo przyjaciela, uratuję rannego w wypadku, udzielę pomocy okradzionemu, zajmę się opuszczonym mieszkaniem sąsiada. Poprzez Miłość na wszystko znajdę czas, miejsce i porę. Poprzez Miłość jestem w stanie podołać wymaganiom.
Tematem tej rozprawki jest etyka chrześcijańska lub lepiej zasady moralne. Etyka, to zbiór nakazów, a w chrześcijaństwie nakazów nie ma. Nasze zbawienie nie zależy od tego, co robimy, ale od tego, w co, czy raczej w kogo wierzymy. Jest natomiast zbiór cech i postaw, po których można poznać, czy ktoś jest chrześcijaninem.
Niedawno byłem gościem na obozie harcerskim, na którym kadra wymyśliła dla dzieci zabawę w czarownice i walkę z demonami przy pomocy magicznych przedmiotów. W świetlicy urządzono „grotę” z „kamieniem”. Na kamień dzieci miały kłaść odnalezione „magiczne” przedmioty, a wtedy migały światła i przez aparaturę nagłaśniającą ukryty instruktor przemawiał do dzieci dając im nowe zadanie.
Żyjemy w świecie, który ze względu na różne przyczyny: opinię społeczną, grupy lobbystyczne, niewiarę w Boga, a przede wszystkim milczenie ofiar nie widzi, bo nie chce widzieć oczywistego faktu, że nienarodzone dzieci to ludzie i w związku z tym zezwala na najgorsze z możliwych przestępstw - na morderstwo.
Wychodzę w tym artykule z założenia, że życie wszystkich ludzi, oprócz poszukiwanych za najgorsze zbrodnie złoczyńców, należy chronić. Wierzę, że jeśli ktoś jest człowiekiem, to jego życie ma wartość samo w sobie, jako właśnie życie człowieka a nie krowy czy małpy, i w tym wymiarze jest ona taka sama jak wartość życia jakiejkolwiek innej istoty ludzkiej. Nie ma znaczenia to, gdzie przebywa (w łonie matki czy poza jej organizmem), czy go ktoś widział, czy nie oraz jak wygląda (zarówno człowiek wyglądający jak nie-człowiek, ze względu na swój początkowy rozwój, czy też ze względu na deformujące go w późniejszym okresie inwalidztwo; ze względu na to, że jest człowiekiem, ma prawo do życia).
Kodeks Prawa Kanonicznego Kościoła Katolickiego z 1983 roku, prócz regulacji prawa małżeńskiego zawiera w sobie między innymi formalne i materialne przepisy kościelnego prawa karnego. Kodeks tej części przepisów poświęcił księgę VI „De sanctionibus In Ecclesia” ( sankcje w kościele) i księga VII, która w części IV tyczy się procesu karnego.
