Czytając opinię Cezarego Michalskiego o Agacie, tej nastoletniej, o którą i której dziecko toczy się tak zaciekła walka poczułem rozczarowanie. Pozostawiona w aksjologicznej pustce, bez pomocy oferowanej jej i dziecku dziewczynka skazana jest na jeden wybór, tak jak kiedyś Janusz Świtaj, któremu brak wyobraźni zwolenników eutanazji odebrał nadzieję. Sedno przemyśleń Michalskiego sprowadza się do proaborcyjnej retoryki GW, którą wziął na ostrze swego języka: prywatność ponad życie, wolność ponad miłość . Pisarz kontestuje tylko sposób w jaki GW wprowadza postęp. Bo tak jak Wyborczej wydaje mu się, że jedyną przeszkodą dla totalnego zwycięstwa ideologii wolności jednostki pozostaje nieco zacofana, ale na szczęście podatna na zmianę tradycyjność naszego społeczeństwa.

Zaproszony przez Dziennik Michel Houellebecq odkrył przed Polakami ważną część siebie. Kontrapunkty postawione przez pisarza w rzeczowych dyskusjach z naszymi intelektualistami nie pozostawiały już żadnych niejasności co do jego rzeczywistych poglądów. Myśmy go nie do końca rozumieli, bo pisarz jest nierówny. Na szczęście oryginalnych konstrukcji Houellebecqa było niewspółmiernie więcej niż niedomówień i fałszywych tropów. Udało mu się ponownie wyważyć drzwi liberalizmu i wpuścić odrobinę metafizyki w otoczenie społeczne. Nie jest mistykiem, bo nie wierzy, ale nie wyobraża sobie europejskiej cywilizacji bez chrześcijaństwa. Oddaje mu kulturową legitymację, utraconą w wirze francuskiej rewolucji.