Obserwując otaczający nas świat dostrzegamy jego bogactwo i harmonię. Zdumiewa nas jego złożoność i strukturalno-funkcjonalna jedność. Nierzadko rodzi się wtedy w nas pytanie o ostateczne wyjaśnienie tego fenomenu. Stwierdzamy, że to raczej mało prawdopodobne aby otaczająca nas przyroda zrodziła się na drodze przypadku. Skłonni jesteśmy raczej postrzegać ją jako celowo uporządkowaną całość. Jako chrześcijanie stwierdzamy, że autorem tego porządku jest Bóg.

Czyli o błędnych przekonaniach na temat rodzimowierstwa pochodzących z zewnątrz.

     Jako rodzimowierca stosunkowo często spotykam się ze stanowiskiem, wykazującym niezrozumienie podstawowych pojęć związanych z reprezentowanym przeze mnie systemem wyznaniowym. Potoczne, a przy tym niezbyt precyzyjne określenie "neopogaństwo" mylone jest (lub wręcz błędnie traktowane jako synonim) z  "rodzimowierstwem". To drugie z kolei dość powszechnie, częściej łączone jest z polityką (zazwyczaj z poglądami skrajnie prawicowymi lub wręcz skrajnie nacjonalistycznymi), niż kojarzone z rzeczywistą wiarą... Czym tak naprawdę jednak jest neopogaństwo, tudzież rodzimowierstwo, a czym nie jest? W czym te dwa pojęcia wykazują podobieństwa, a w czym różnice?  Na te pytania postaram się odpowiedzieć w niniejszym felietonie. 

"Przede wszystkim więc napominam, aby zanosić błagania, modlitwy, prośby, dziękczynienia za wszystkich ludzi, za królów i za wszystkich przełożonych, abyśmy ciche i spokojne życie wiedli we wszelkiej pobożności i uczciwości.
Jest to rzecz dobra i miła przed Bogiem, Zbawicielem naszym, który chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy." 1 Tym. 2:1-4

O twórczym sensie niepokoju można mówić zawsze wtedy gdy skłania nas do zastanawiania się czy aby na pewno dobrze wykorzystujemy powierzony nam czas. Wiele ryzykujemy, gdy zagłuszamy w sobie głos podpowiadający nam, że idziemy niewłaściwą drogą. 

Na wielu forach, na wielu stronach internetowych, tak zwani racjonaliści, chcąc wskazać na głupotę wierzących i Kościoła przytaczają tak zwane fakty o tym jakoby na jednym z soborów biskupi Kościoła rzymskiego zastanawiali się nad tym czy kobieta ma duszę. Jedni twierdzą, że miało to miejsce podczas soboru trydenckiego, inni przywołują synod w Mâcon z VI wieku. Żeby całkowicie pogrążyć katolików przytacza się dodatkowo „fakt” jakoby decyzja o tym, że kobieta  ma jednak dusze zapadła większością trzech głosów, a według niektórych bojowników racjonalizmu, nawet przewaga tylko jednego głosu.

Kto panował nad życiem Marjana? Wróżki i wróżbici! Kiedy dorastał, prawie nie znał swoich rodziców. Jago matka pracowała za granicą, a ojciec siedział w więzieniu. Jako młody chłopak, Marjan dzielił swój czas pomiędzy domem babci, a ulicami.

Należę do średniego pokolenia Polaków i od czasów studenckich podejmuję refleksję nad tym czego doświadczam, i nad tym czego jestem świadkiem, jako praktykujący i wierzący katolik obrządku rzymskiego oraz obywatel najpierw Polski Rzeczypospolitej Ludowej, a następnie III Rzeczypospolitej Polskiej. Napotykam na różne hasła i prostackie slogany typu: Polak katolik, Polska katolicka, Polska mocherowa, Katolicki ciemnogród itp.. Byłem świadkiem wielu wypowiedzi ludzi postronnych, polityków, publicystów – populistów, młodzieży, członków wielu forów internetowych, gdzie nie przebierano w słowach nt. katolicyzmu i katolików w Polsce. Moje spostrzeżenia, które poruszam w tym artykule, mają na celu zwrócenie uwagi na fakt, który dotyczy wszystkich Polaków bez wyjątku, tych mieszkających w Polsce, jak i tych poza jej granicami. Fakt, który pokazuje jasno, że poza 5% populacją naprawdę wierzących Polaków istnieje 95% tych, którzy chociaż się takimi deklarują to tak naprawdę nimi nie są.

Mija 5 rocznica przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Z tej okazji pytamy o bilans polskiego członkowstwa w strukturach europejskich.