Czyli o błędnych przekonaniach na temat rodzimowierstwa pochodzących z zewnątrz.

     Jako rodzimowierca stosunkowo często spotykam się ze stanowiskiem, wykazującym niezrozumienie podstawowych pojęć związanych z reprezentowanym przeze mnie systemem wyznaniowym. Potoczne, a przy tym niezbyt precyzyjne określenie "neopogaństwo" mylone jest (lub wręcz błędnie traktowane jako synonim) z  "rodzimowierstwem". To drugie z kolei dość powszechnie, częściej łączone jest z polityką (zazwyczaj z poglądami skrajnie prawicowymi lub wręcz skrajnie nacjonalistycznymi), niż kojarzone z rzeczywistą wiarą... Czym tak naprawdę jednak jest neopogaństwo, tudzież rodzimowierstwo, a czym nie jest? W czym te dwa pojęcia wykazują podobieństwa, a w czym różnice?  Na te pytania postaram się odpowiedzieć w niniejszym felietonie. 

"Przede wszystkim więc napominam, aby zanosić błagania, modlitwy, prośby, dziękczynienia za wszystkich ludzi, za królów i za wszystkich przełożonych, abyśmy ciche i spokojne życie wiedli we wszelkiej pobożności i uczciwości.
Jest to rzecz dobra i miła przed Bogiem, Zbawicielem naszym, który chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy." 1 Tym. 2:1-4

O twórczym sensie niepokoju można mówić zawsze wtedy gdy skłania nas do zastanawiania się czy aby na pewno dobrze wykorzystujemy powierzony nam czas. Wiele ryzykujemy, gdy zagłuszamy w sobie głos podpowiadający nam, że idziemy niewłaściwą drogą. 

Na wielu forach, na wielu stronach internetowych, tak zwani racjonaliści, chcąc wskazać na głupotę wierzących i Kościoła przytaczają tak zwane fakty o tym jakoby na jednym z soborów biskupi Kościoła rzymskiego zastanawiali się nad tym czy kobieta ma duszę. Jedni twierdzą, że miało to miejsce podczas soboru trydenckiego, inni przywołują synod w Mâcon z VI wieku. Żeby całkowicie pogrążyć katolików przytacza się dodatkowo „fakt” jakoby decyzja o tym, że kobieta  ma jednak dusze zapadła większością trzech głosów, a według niektórych bojowników racjonalizmu, nawet przewaga tylko jednego głosu.

Kto panował nad życiem Marjana? Wróżki i wróżbici! Kiedy dorastał, prawie nie znał swoich rodziców. Jago matka pracowała za granicą, a ojciec siedział w więzieniu. Jako młody chłopak, Marjan dzielił swój czas pomiędzy domem babci, a ulicami.

Należę do średniego pokolenia Polaków i od czasów studenckich podejmuję refleksję nad tym czego doświadczam, i nad tym czego jestem świadkiem, jako praktykujący i wierzący katolik obrządku rzymskiego oraz obywatel najpierw Polski Rzeczypospolitej Ludowej, a następnie III Rzeczypospolitej Polskiej. Napotykam na różne hasła i prostackie slogany typu: Polak katolik, Polska katolicka, Polska mocherowa, Katolicki ciemnogród itp.. Byłem świadkiem wielu wypowiedzi ludzi postronnych, polityków, publicystów – populistów, młodzieży, członków wielu forów internetowych, gdzie nie przebierano w słowach nt. katolicyzmu i katolików w Polsce. Moje spostrzeżenia, które poruszam w tym artykule, mają na celu zwrócenie uwagi na fakt, który dotyczy wszystkich Polaków bez wyjątku, tych mieszkających w Polsce, jak i tych poza jej granicami. Fakt, który pokazuje jasno, że poza 5% populacją naprawdę wierzących Polaków istnieje 95% tych, którzy chociaż się takimi deklarują to tak naprawdę nimi nie są.

Mija 5 rocznica przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Z tej okazji pytamy o bilans polskiego członkowstwa w strukturach europejskich.

Artykuł „Pułapka ateizmu” wywołał niemały odzew ze strony ateistów. Krytykę, z jaką się spotkałem, można sprowadzić do trojakiej argumentacji: 1) Jestem nieukiem i dlatego wierzę w Boga. Ludziom wykształconym religia nie jest potrzebna. Wystarczy nauka. 2) Ludzie sami z siebie wiedzą, co jest złe, a co dobre. Bóg nie jest potrzebny, aby ludzi oświecać. 3) Poglądów podważających ateizm nie wolno głosić nawet w czasopismach religijnych, gdyż obraża to delikatne uczucia ateistów. A autora ukarać.