Gdyby ktoś szukał obrońcy Kościoła  katolickiego nie przypuszczałby, że znajdzie go wśród luterańskich wykładowców baptystycznej uczelni Baylor University.  Człowiekiem, który podjął się tego zadania jest Rodney Stark.

Prezydent Stanów Zjednoczonych Harry Truman był wzruszony. Gdy usłyszał jak zaproszony do Białego Domu, rabin chwali matkę, która urodziła tak mądrego syna, poczuł jak z oczu płyną mu łzy. Była wiosna 1948 roku.

Dzięki wydawnictwu Zysk i S - ka bardzo szybko na półkach polskich księgarń pojawił się bestseller brytyjskiego pisarza i dziennikarza Douglasa Murraya "Przedziwna śmierć Europy". Autor dokonał diagnozy zmieniającego się kontynentu i jego wnioski nie dodają otuchy. To smutna książka. Rozdział 13 nosi tytuł "Zmęczenie" i wydaje się być trafnym opisem kiepskiej kondycji Zachodu. Murray pisze, że Europejczycy znają dobrze uczucie zwane przez Niemców " Geschischtsmuede", "znużenie historią".

Kiedy w 1517 roku Marcin Luter przybijał swoje tezy do drzwi kościoła w Wittenberdze, niewątpliwie nastąpił przełom w historii Kościoła. Jednakże przełom ten nie dokonał się nagle, w jednej chwili. Zaczął się o wiele wcześniej, przed narodzeniem tego, którego teraz nazywamy ojcem Reformacji. I nie był też przygotowywany przez jednego tylko człowieka. Już wiele lat przed Marcinem Lutrem pojawili się ludzie, którzy budzili sumienia i wskazywali na konieczność zmian w Kościele. Jedną z grup takich właśnie ludzi byli husyci. Między innymi ich działalność przygotowała grunt pod XVI wieczne wydarzenia, które wstrząsnęły Europą i obudziły tek wiele ludzkich sumień.

Czy istnieją współcześni heretycy? Jak tworzą się nowe ideologie i gdzie leżą granice tolerancji? Czy między herezją a dogmatem rzeczywiście jest tak wielka różnica? Co decydowało o uznaniu jakiegoś poglądu za herezję: demokratyczne głosowanie a może… przypadek?

W roku 1987 mówiło się o tym, że Kościół katolicki zamierza ogłosić dokument, w którym przyzna się do współodpowiedzialności za holokaust. Dlatego z wielkimi nadziejami wyczekiwano marca 1998 roku, kiedy to watykańska Komisja do spraw Kontaktów Religijnych z Judaizmem, miała opublikować ów dokument, zatytułowany Pamiętamy: refleksje nad Szoah.

„Po owocach ich poznacie” (Mt 7, 16). Tytułowa nauka podana uczniom przez samego Jezusa sprawdza się pod każdą szerokością i długością geograficzną, i w każdym czasie. Ale chyba trzeba by do niej dodać dość istotną uwagę brzmiącą: pod warunkiem, że te owoce będzie można zobaczyć, poznać lub choćby usłyszeć, czy przeczytać o nich.

Rząd włoski zezwolił w 1889 roku na wzniesienie na jednym z placów stolicy katolicyzmu pomnika ku czci Giordano Bruno.  Jak należy rozumieć, najważniejszym powodem wydania takiego zezwolenia była artystyczna wartość figury przedstawiającej myśliciela z Nolano, gdyż jak na razie nie istnieje żaden poważny dowód świadczący o tym,  że Bruno rzeczywiście został spalony przez Inkwizycję. W celu wywarcia większego wrażenia na turystach  pod pomnikiem umieszczono wzmiankę wyrytą na kamiennej tablicy, gdzie wspomina się także o innych „męczennikach za prawdę” takich jak Hus, Arnold z Brescii i Campanella.

Mnich z Betlejem miał intensywne kontakty z kobietami, one były jego głównymi słuchaczkami, a nad to uczennicami i córkami duchowymi; im dedykował wiele komentarzy do ksiąg świętych, które służyły im za lekturę duchową. Hieronim zalecał lekturę tekstów nie tylko dziewicom poświęconym Bogu.