Babilon: perła królestw
Alfred Palla pon, 3 sty 2005, 12:44:07 Odsłon 6,428
Nie było miasta na ziemi, które w starożytności miałoby sławę Babilonu. Izajasz nazwał go „perłą królestw” (Iz.13:19), a Jeremiasz „złotym kielichem upijającym ziemię” (Jer.51:7). Herodot, historyk grecki, napisał, że „jego splendor górował nad wszystkimi miastami świata”. Czy była to tylko retoryczna przesada starożytnych? Odpowiedź przyniosły badania prowadzone na początku XX wieku pod okiem Roberta Koldeweya przez niemieckich archeologów, którzy zlokalizowali zarys miasta i najważniejsze zabytki.
Powiadomienia zwrotne (0) Komentarze (0) Komentarze
Spaloną słońcem równinę między Tygrysem i Eufratem, pokrywają piaskowe kopce w kształcie ściętych stożków, zwane tellami, niektóre 40 m wysokie. Beduini nie zwracali na nie uwagi, bo były tam od wieków; Europejczycy byli nimi zaintrygowani, ale mało kto podejrzewał, że kryły ruiny asyryjskich i babilońskich miast.
Asyria zajmowała pustynne tereny na północ od Babilonii. Od X po VII w. p.n.e. jej wpływ sięgał od Persji po Morze Czarne i od Anatolii po Egipt. Według Ktezjasza, który żył na przełomie V i IV wieku p.n.e. Asyryjczycy mieli 1.700.000 piechoty, 200.000 kawalerii i 16.000 rydwanów. Ktezjasz przesadził nieco, niemniej Asyryjczycy dysponowali największą armią starożytnego Bliskiego Wschodu, dlatego Biblia opisuje ich najazdy takimi słowami, jak „nawałnica”, „huragan”, „zawierucha”.
Izraelscy archeolodzy twierdzą, że znaleźli Kanę Galilejską, w której Jezus Chrystus dokonał pierwszego w swojej działalności cudu. 
Każdy z nas może przewidzieć pewne aspekty przyszłości, kierując się rozumem. Naukowcy zajmujący się prognostyką potrafią z pewnym prawdopodobieństwem przewidzieć pogodę czy kurs dolara. Nikt jednak dotąd nie zapowiedział odległej przyszłości tak dokładnie, jak czynią to proroctwa biblijne.
„Dyplomacja watykańska przyczyniła się do uratowania życia wielu obywateli słowackich pochodzenia żydowskiego” - tak stwierdzono podczas prezentacji książki „Kościół Katolicki a holokaust na Słowacji”, która miała miejsce 13 grudnia. Autorem publikacji jest przewodniczący Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych, prałat Walter Brandmüller. Książka ukazała się nakładem „Libreria Editrice Vaticana”. 
Wieść, że cztery zwoje znalezione w Qumran sprzedano kilka lat później w USA za ćwierć miliona dolarów, doszła do Muhammada Diba, który je znalazł. Zły, że dostał za nie tylko parę dolarów, ruszył do handlarza Kando, któremu je sprzedał, domagając się lepszej zapłaty. Kiedy mu odmówiono sprawiedliwości, wziął ją w swoje ręce. Wyjął nóż i chciał poderżnąć handlarzowi gardło. Kando w ostatniej chwili zasłonił się ręką i wyszedł z opresji tylko z rozciętą dłonią.
Po raz pierwszy znaleziono liczne dowody potwierdzające istnienie Jana Chrzciciela - twierdzi Shimon Gibson, brytyjski archeolog, który od 2000 roku badał jaskinię w górach niedaleko Jerozolimy. Inni archeolodzy nie są tak optymistycznie nastawieni do jego odkrycia. Twierdzą, iż znalezienie miejsca kultu związanego z Janem Chrzcicielem nie dowodzi jego rzeczywistego istnienia.
W amerykańskich stanach Kansas i Missouri 10. marca ogłoszono dniem Ireny Sendler. W Polsce jej nazwiska próżno szukać w podręcznikach historii. Mieszkałaby zapomniana w domu bonifratrów na warszawskim Nowym Mieście, gdzyby nie cztery dziewczynki z amerykańskiego miasteczka Uniontown. Szukając tematu do szkolnego przedstawienia znalazły w archiwach notkę o Irenie Sendler, która podczas drugiej wojny światowej uratowała dwa i pół tysiąca żydowskich dzieci.
Zawarty w książce "Kod Leonarda da Vinci" pogląd, że Maria Magdalena była żoną Jezusa, oparł Brown na następujących założeniach: 1) małżeństwo Jezusa z Marią Magdaleną jest „tematem przewijającym się w ewangeliach” gnostyków. 2) zwyczaj „zabraniał mężczyźnie pochodzenia żydowskiego bezżenności”; 3) Leonardo da Vinci zaakcentował obecność Marii Magdaleny obok Jezusa na obrazie Ostatnia Wieczerza.
