Świadkowie XX wieku - Marcin Buber
Grzegorz Gacki nie, 13 cze 2004, 00:06:00 Odsłon 9,910
Tak się składa, że dziś mamy 39. rocznicę śmierci Martina Bubera. Profesor Buber wierny był myśli dialogicznej przez całe swoje życie. Sprzeniewierzył się jej tylko jeden, jedyny raz w dniu 1.kwietnia 1933. I to nie wcale z powodu tradycyjnego prima aprilis. Na ten dzień bowiem niejaki Josef Goebbels, Reichspropagandaleiter der NSDAP i Reichsminister der Völkaufklärung und Propaganda w rządzie Adolfa Hitlera, skąd inąd doktor filozofii, nakazał bojkot wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej przez Niemców pochodzenia żydowskiego.
Powiadomienia zwrotne (0) Komentarze (0) Komentarze
Popatrzmy na jego postać oczami kadrowca czytającego jego CV i wyimaginowany list motywacyjny. Ledwo matura, trochę publikacji literackich o bliżej nieokreślonej wartości, całe życie spędzone na austriackiej zapadłej prowincji, chorowity: gruźlica, żółtaczka, nerwice, depresje (z próbami samobójczymi), nie wiadomo czego w życiu chciał. Myślę, że w dzisiejszych czasach nie dostałby żadnej posady. Ale pozory mylą bo, to właśnie on dokonał "kopernikańskiej rewolucji w myśleniu" i wytyczył drogę innym.
Nie da się zdefiniować jego sylwetki jednym słowem. Był to geniusz nad geniuszami, porównywalny tylko z największymi postaciami renesansowymi: Leonardem, Michałem Aniołem, Kopernikiem, Galileuszem! Tak pod względem potęgi umysłu jak i niesamowitej wszechstronności zainteresowań.
Aż dziw, że w Polsce jest zupełnie nieznany. Ten wielki węgierski filozof, teoretyk sztuki, eseista, pisarz, historyk kultury, dziennikarz, erudyta, żołnierz bohater i dezerter, magazynier, robotnik, emeryt, wróg ludu. Już dawno chciałem przymierzyć się do przybliżenia Hamvasa (wymawia się Hamvasz, bo Węgrzy "sz" wymawiają jak nasze "s", a "s" jak nasze "sz") ale dopiero list od Czytelnika Kosciol.pl pt. 
"Lepiej pisać niż czytać. Lepiej poetyzować niż pisać. Lepiej żyć niż poetyzować" autor tych słów był postacią naprawdę heroiczną. To on był pierwszym filozofem reprezentującym nurt "filozofii dialogu" lub "spotkania".
"Wobec tego znikam" z tymi słowami na ustach Thomas Merton pożegnał grupę uczestników konferencji w Bankgoku w dniu 10.grudnia 1968 i udał się w czasie popołudniowej przerwy obiadowej do swojego pokoju w hotelu. Już więcej żywy z tego pokoju nie wyszedł. Ale nie znikł, wręcz przeciwnie. Im bardziej oddalamy się od owego dnia, tym bardziej odkrywamy dzieło Mertona, tym bardziej jego postać błyszczy blaskiem, tym bardziej myśl jego jest czytelna i potrzebna.
W sobotę 1. maja 2004, tuż po północy, na Placu Piłsudskiego w Warszawie wciągnięto na maszt błękitną flagę Unii Europejskiej z dwunastoma złotymi gwiazdami, Polska (ale nie tylko ) symbolicznie wróciła tam, gdzie się narodziła, do Europy narodów. Jest to dzień wyjątkowy będący konsekwencją ponad tysiąca lat dziejów, myśli, pracy, czynu, potu i krwi milionów. Chciałbym przypomnieć sylwetkę jednego z "ojców chrzestnych" polskiego miejsca w Europie, w związku ze zbliżającą się w dniu 12 maja tysiącpierwszą rocznicą śmierci.
Ekumenizm zaczął się od niego. Był Rosjaninem, filozofem, poetą, politykiem, publicystą, historykiem, prawnikiem, teologiem, wizjonerem i mistykiem, przyjacielem Dostojewskiego, obywatelem świata, polonofilem. Żył w latach 1853-1900 ale wpływem swoim sięga do dziś. O każdym z tych obszarów jego działalności można pisać tomy. Postaram się skoncentrować na tym polu, który stanowi największy dorobek jego myśli i czynu - ekumenizmu.
6 kwietnia (niektóre źródła podają 8) 885 zmarł Michał arcybiskup Moraw. Znany bardziej pod swoim zakonnym imieniem: Metody, podobnie jak jego brat Konstanty - Cyryl. Parę słów przypomnienia obu sylwetek obu świętych braci sołuńskich. Sołuń, to po słowiańsku Saloniki, miasto, gdzie obaj się urodzili: Michał prawdopodobnie w 825, Konstanty rok później.
Sobór Biskupi Serbskiej Cerkwi Prawosławnej jednogłośnie przyjął decyzję o kanonizacji biskupa orchidskiego i żickiego Mikołaja (Wielimirowicza).
