Początkowo słowo "religio'' oznaczało kult bądź ceremonię, której celem była ochrona sacrum przed świetokradztwem. Od jakiegoś czasu głównym celem niektórych artystów jest nie tylko ucieczka od piękna, ale profanacja symboli, miejsc, postaci, które dla wielu ludzi są ważne. Inscenizacja spektaklu reżysera z Bałkanów przebywającego całkiem niedawno w Polsce, nie zasługuje na uwagę.

Wielu obserwatorów życia publicznego i wielu wiernych uważa lub uważało do niedawna, że Kościół katolicki jest monolitem. Rzeczywistość odbiega od tego wyobrażenia. Księża są różni.

Mówi się często, że dialog jest słuszną postawą, a dążenie do konfrontacji czymś złym. Nadmierna koncyliacja może być jednak niebezpieczna w polityce, gdyż walka i skuteczność są jej głównymi cechami. W języku polityki używa się wprawdzie terminu "kompromis", ale najczęściej jest on zgniły, a od mężów stanu wymaga się, by w sprawach najważniejszych kompromisu nie zawierali.

Od dwóch, może trzech lat w większych polskich miastach, możemy zaobserwować pewne zjawisko. Niedaleko przystanków tramwajowych stoją dwie osoby przy stojaku z gazetkami. Oczywiście myślę o Świadkach Jehowy i leżących w przegrodach różnych numerach "Strażnicy".

Wszystko ma swoją cenę. Także pożytek z księdza Sowy. Dzielenie właściwe polityce odbiera chrześcijańskiemu uniwersalizmowi, który odbija się w misji kapłańskiej, wiarygodność. Pora przerwać dwustandardy w relacjach duchownych do polityki.

Wyobraźmy sobie, że miliony katolików rezygnują z usług banków komercyjnych i swoje zasoby transferują do instytucji watykańskich, które inwestują w zaniedbane miejsca globu promując politykę odwrotną do bankierskiej, narzucającej aborcję i homoseksualizm biednym krajom. Tak się nie stanie. Bankierzy utrącają katolicką konkurencję.

Ile seksualnej obsesji w liberalnej satyrze muszą wytrzymać wyznawcy islamu, aby poczuć się bezradnymi jak ludzie, którym CIA i służby specjalne najbardziej demokratycznego państwa świata arbitralnie odbierały - w niedawnej historii - prawo do życia, bezpieczeństwa i godności?

Kościół warszawski wzywa do otwartości na homoseksualistów. Wyobraźmy sobie, że w tym tonie duchowni wypowiadają się o biseksualizmie, poligamistach czy kazirodcach. Na upartego również w związkach pedofilskich znalazłoby się jakieś dobro, które "doktryna miłosierdzia" powinna wychwycić i pielęgnować.

Katolicy obradowali nad problemami rodziny. Proponowane rozwiązania podążały w dwóch odmiennych kierunkach. Czy dostosowanie nauczania Kościoła do dominującej dziś w świecie antropologii jest tym, czego chce Jezus?