30-minutowy fragment filmu Kroniki Narni: Lew, Czarwonica i Stara Szafa pokazano po raz pierwszy w zeszłym tygodniu w Kalifornii. Wywołał on dość niejednoznaczne odczucia krytyki: od zachwytu po bardziej powściągliwe opinie.
Ostatnio przeczytałam bardzo interesującą i wciągającą książkę. Pozycja owa nosi tytuł "Historia Karola Wojtyły" i napisana została przez Gian Franco Svidercoschi. Jest ona prawdziwym i jakże przejmującym obrazem życia pierwszego papieża Polaka. Ukazuje nam nie tylko "suche fakty", ale przede wszystkim duchowe przemiany w życiu chłopca, młodzieńca, mężczyzny, a później kapłana.
Bardzo spodobała mi się książka: "CÓRKA GANGESU" Arash Miro i dlatego postanowiłam ja polecić i napisać do niej recenzję.
Książka, o której chcę dziś pisać nie jest już nowością – ukazała się bowiem w Polsce 16 listopada ubiegłego roku. “Dziwnym zbiegiem okoliczności” jednak nie dotarła do wielu, nawet dużych księgarni. Mowa o “Bardzo prywatnym życiu papieży” autorstwa Nigel’a Cawthorny’ego.
Dziś nie będzie teologii, Bizancjum, krzyżowców, filozofów ani genialnych fizyków. Jest środek wakacji i czas na lektury stricte wakacyjne, co nie oznacza, że byle jakie. Książka, którą chciałbym dziś przedstawić jest niezwykła. W swoim czasie była absolutnym bestsellerem, bywały lata, gdy miała po dwa lub trzy wydania rocznie, tłumaczono ją na kilkanaście języków, sfilmowano (nie znam nikogo, kto widziałby ekranizację). Biografia jej Autora była sama w sobie na tyle niezwykła, że też mogłaby posłużyć za kanwę romansu awanturniczego lub scenariusza filmu sensacyjnego. Przez prawie pięćdziesiąt lat nie wznawiano jej w Polsce, a pojedyncze egzemplarze, wydane przed wojną lub na emigracji wydzielane były w wąskim kręgu znajomych na zasadach niemal relikwii.
Dobrej klasy literatura dla dziewcząt (zwana w dawnych czasach literaturą dla panien) to dziś niemal taka sama rzadkość jak dobrze ułożone panienki. Dlatego po "Klub niewiniątek" sięgałam z dużą rezerwą, spowodowaną wcześniejszym przeczytaniem kilku książek "dziewczęcych", które moja córka nieopatrznie przyniosła z publicznej biblioteki. Tak, przyznaję się - uważam, że obecnie ten rodzaj literatury niemal całkowicie zszedł na psy. Mimo to, staram się jednak śledzić to, co się dzieje w tej kategorii, szukając następczyń L.M. Montgomery.
Już nie wiem, co było pierwsze. Czy moja wizyta u
licealnego kolegi, gdy idąc do niego w porządnym przedwojennym domu na
warszawskiej Ochocie zobaczyłem na drzwiach piętro niżej wizytówkę „Teodor
Parnicki - Literat” (kto dziś używa tego słowa?). A może „Co wieczór
powieść w wydaniu dźwiękowym” nadawana w „Trójce”, gdzie usłyszałem niesamowity
głos Zdzisława Mrożewskiego (jego największa rola filmowa to Gabriel Narutowicz
w filmie Jerzego Kawalerowicza „Śmierć prezydenta”) odtwarzającego
powieściowego papieża Sylwestra II? Dziś, po prawie trzydziestu latach
trudno mi odpowiedzieć na to pytanie. Fakt jest faktem: „Srebrne orły” należą do
dziesięciu najważniejszych lektur mojego życia, tych które w sposób
zasadniczy wpłynęły na to jakim jestem. Co ciekawsze, nie mam jej na mojej
półce. Nie ma takiej potrzeby, znam ją przecież niemal na
pamięć.
Obejrzałem wczoraj nie nowy (z 1999 r.) film Davida Lyncha „Prosta historia”. Opowiada on o Alvinie, 73-letnim schorowanym farmerze, który postanowił przejechać kilkaset kilometrów, by pojednać się z poważnie chorym bratem (niegdyś bardzo bliskim sobie), z którym nie rozmawiał od 10 lat, odkąd się pokłócili, nie wiadomo już z jakiego powodu. Nie byłoby może w tym nic aż tak niespotykanego, gdyby nie fakt, że Alvin postanawia pokonać tę podróż… na kosiarce do trawy (niewielkim traktorku) - nie mogąc już prowadzić samochodu, a nie chcąc być zdanym na innych ludzi.
Ostatnio wielką furorę robie książka Dana Browna pt. "Kod Leonarda DaVinci". Autor próbuje przekonać czytelnika do swojej, spiskowej, teorii dziejów za wszelką cenę. Natomiast ja proponuję książkę Jacka Piekary pt. "Młot na czarownice". Przedstawia ona alternatywną wersję średniowiecza i chrześcijaństwa.
W warszawskim Pałacu Kultury Nauki funkcjonowała w latach mojej licealnej młodości niesamowita instytucja. Było to Kino Dobrych Filmów „Wiedza”, które było naszym kultowym kinem. Raz, że repertuar tego kina był bardzo starannie dobrany, dwa, że pierwszy seans ropoczynał się w nim już o 9:00 i gromadził komplet warszawskich wagarowiczów. Między kinem a moją szkołą były tam raptem dwa przystanki tramwajowe. Tam po raz pierwszy zobaczyłem „Rejs”, „Rublowa”, „Ostatni seans filmowy” i wiele innych. Potem, w czasach gospodarki rynkowej, administracja Pałacu „odpuściła” sobie kinematografię. Były tam jakieś magazyny, supermarkety. Wszystko kończyło się plajtą. Genius loci czuwał. W dawnej „Wiedzy” oraz w sąsiednich salach dawnych kin „Młoda Gwardia” i „Przyjaźń” uruchomiono niezwykły multipleks filmów ambitnych pod nazwą „Kinoteka”.
| WIADOMOŚCI |
| PUBLICYSTYKA |
| WARTO WIEDZIEĆ |
| CZYTELNICY |
1/1: Czy stosowanie kary śmierci jest zgodne z postawą chrześcijańską?
| Zdecydowanie tak | 83,05% |
| Raczej tak | 1,66% |
| Raczej nie | 2,91% |
| Zdecydowanie nie | 11,65% |
| Nie wiem | 0,73% |
Prawa Autorskie © 2022 Kosciol.pl
