Święty Franciszek niósł współczesnym sobie POKÓJ I DOBRO. Od czasów św. Franciszka jego naśladowcy ze wszystkich trzech zakonów, zgodnie ze swymi możliwościami, przemieniają współczesny sobie świat, by zaszczepiając w sercach bliźnich DOBRO, zapanował na świecie POKÓJ.

Spełniając prośbę czytelników, umieszczamy kolejną relację ks. Jarosława - misjonarza, który wraz z bp. Mazurem został niesprawiedliwie deportowany z Rosji przez tamtejsze władze. Tym razem prezentujemy tekst w formie listu. Tekst o Rosji, o Syberii - o różnych rasach i narodowościach, wśród których przyszło mieszkać i pracować naszemu księdzu: tekst o Koreańczykach, Ormianach, Kałmukach, Afrykańczykach, Niemcach, Tunguzach, Polakach, Ukraińcach, Niwchach i Japończykach. Tekst - i owszem, długi - ale tym bardziej godzien polecenia i przeczytania.

Leon, mała wioska w stanie Nowy Jork, do której można dojechać tylko jedną, wąską szosą - Nr 62, kierując się na Buffalo oraz wodospad Niagara. Wzdłuż drogi, w równym szeregu co kilka metrów, powiewają duże amerykańskie flagi oraz potężne billboardy wyrażające poparcie dla amerykańskiej armii walczącej w Iraku. W pewnym miejscu, cała ta narodowo-patriotyczna dekoracja nagle się urywa. Dalej nie widać już żadnych ozdób. Wjeżdża się jakby do innego kraju. Bo w sumie to jest inny kraj. Kraj, gdzie V Przykazanie faktycznie onacza to, co oznacza. To kraj amiszów.

Reportaż uzyskał II nagrodę w ekumenicznym konkursie prasowym zorganizowanym przez Belgijską Radę Kościołów 

W dniu, w którym rozpoczęła się kolejna wojna w historii tej planety, ulice Europy spowiła dziwna, metafizyczna cisza. Europa wie, co znaczy wojna. Jeszcze tak niedawno była świadkiem innej wojny – Wojny Bałkańskiej. Ślady po niej są nadal obecne: to puste miejsce przy rodzinnym stole, to kolorowa fotografia ciągle przesłonięta czarną wstążką żałobną, to groby, na których codziennie pojawiają się świeże kwiaty. Odwiedziłam te miejsca latem 2002 roku. Miejsca, w których innego lata – lata roku 1995 – dzieliłam wspólne życie mieszkańców Bośni i Slawonii. Życie w koszmarach wojny.

Halina SZARKOWICZ

 Żebrzących rumuńskich Cyganów spotkać można niemal we wszystkich większych miastach Polski. Są już stałym elementem dekoracyjnym polskich ulic. Polacy przyzwyczaili się do ich obecności i widok klęczącej kobiety z niemowlakiem w ramionach nie budzi już większych emocji. Nad opracowywaniem nowych figur i pozycji, demonstrowanych później przez żebrzących, czuwa prawdziwy "sztab profesjonalistów". "Polska madonna" i "sierotka Marysia z krasnoludkami" - bo tak brzmią fachowe określenia - wyszły już z mody. Ale jeszcze niedawno robiły wyjątkowe wrażenie.