W świeczniku zapalam kolejna świece. Najpierw była jedna. Potem dwie.. trzy... cztery... i tak dalej... do ośmiu. To pamiątka realnego historycznego wydarzenia sprzed wieków. Święto Światła, chanuka. Mało koszerna ta moja chanuka. Zapalam świece po powrocie z pracy, nie odmawiam wymaganych błogosławieństw. Ale pozostaje to, co jest istotne: światło pokonuje mrok.

Święta tuż tuż, a ja stałem w kolejce, wcale w nie świątecznym nastroju,

Usiłując kupić jeszcze ostatnie prezenty.

Tuż przede mną stał mały chłopczyk czekający niecierpliwie

Rozglądał się wokół, tak jak to mali chłopcy robią, a w ręce trzymał parę bucików.

Usłysz mnie, o Panie!

Mówiono mi, że nie istniejesz,

a ja, jak ten idiota, wierzyłem w to.

Ale pewnego wieczoru,

jakby przez dziurę jakiejś starej bomby,

zobaczyłem niebo.

Wśród wielu rzeczy w sieci internetowej znajduje tu często słowa . Słowa nad którymi nie umiem przejść obojętnie. Słowa które stają się modlitwami które chce by były także moją modlitwą.

Znalazłem taką modlitwę ks. Niewęgłowskiego i bardzo się mi spodobała. Uważam ,że trzeba się nią podzielić. Może nie po to by ją powielać, ale po to by cieszyć się jej opisem.